Jansen, erevoorzitter en president directeur van een plaatselijke postzegelvereniging, vraagt of ik zin hebt om mee te gaan naar het concert van U2.
Verveeld kijk ik hem aan en vraag of hij met U2, “dat bandje met in eerste aanleg wel wat potentie”, bedoelt.
Samen met aankomend werelddespoot Jansen, fractievoorzitter van een postzegelvereniging, zit ik in de auto, op weg naar Groningen of daaromtrent.
Vriendin heeft haar zinnen gezet op een jong katje. Heeft ze via internet opgeduikeld. We hebben er nog maar twee dus wat is er logischer dan nog een kat aanschaffen? En of de logica niet op kan, moeten we die ergens bij Groningen ophalen. Want waarom zou je zo’n beest dicht in de buurt zoeken als het ook veraf kan?
Twee kinderen op het strand, een jongen en een meisje. Beiden een jaar of zes. Vader en moeder liggen achter een kop koffie op het terras. De kinderen maken een kasteel in het zand.
Het zijn goede bouwers dus hebben ze onder het werken tijd over voor een luchthartig praatje.
Weekend staat weer voor de deur. Alle kinderen uit mijn vorige huwelijken trouwens ook. Zal wat worden met mijn verzwikte enkel. Als ik de krant opensla zie ik het verongelijkte gezicht van Wilhelm Schippers. Jezus wat ziet die man eruit. Wat zou hij onder de leden hebben? TBC? En nu we het toch zo gezellig over Schippers hebben. Wat hebben ze met de rechten van die man gedaan?
Het zweet negerend dat zich traag vanuit mijn oksels naar beneden begeeft, staar ik uit het raampje van de voortdenderende trein.Even overweeg ik aan de andere kant van het gangpad te gaan zitten.Daar dringt de zon zich niet op door het raampje. Toch maar niet. Teveel werk en over een kwartiertje moet ik er toch uit.
