Samen met mijn compagnon, de vrijeradicaal Ab, loop ik een tent binnen dat voor een restaurant moet doorgaan. Wij hebben met wethouder Jansen hier afgesproken om wat lopende zaken door te nemen.
Jansen eet hier altijd met zijn zakenrelaties, dus dan weet je wel wat voor tent het is.
Sinds Bopske’s moeder is geemigreerd naar Trinidad&Tobago is Bopske weer redelijk opgeknapt. Om het gemis van zijn moeder te compenseren ging hij naar de bibliotheek om cavia’s te lenen.
Als ik mijn kantoor binnenwandel zie ik daar mijn medewerker meneer Froc, de krant lezen.
‘Niks te doen, meneer Froc?’
‘Allemaal zaken die kunnen wachten,’ mompelt meneer Froc terwijl hij een hap neemt uit een gevulde koek.
‘Zaken die kunnen wachten, hè? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Die zijn zeker pas op de markt. Daar wil ik er ook wel een paar van.’
Om elf uur ‘s ochtends word ik gebeld door iemand van de politie. Een teamchef of zoiets. Dan zit je net aan je sigaartje en kop koffie achter je bureau te fantaseren over een rustige dag, krijg je dit!
‘Meneer Paco? Politie, Zuphen. Bij ons zit ene Bopske. Wil niets zeggen, behalve uw naam en telefoonnummer. Is de man losgebroken uit een streng bewaakte bunker of zo?
Er zit echt een steekje los aan de vent. Komt u even langs om hem op te halen? Of dragen wij hem meteen maar over aan een psychiatercollectief.’
Wethouder Jansen op lijn één,’ zegt mijn secretaresse Machteld terwijl ik net volop aan het nietsdoen ben achter mijn bureau. Tot overmaat van ramp wandelt mijn compagnon, de vrijeradicaal Ab, ook nog binnen en gaat aan de andere kant van mijn bureau zitten.
Ik neem op.
