Het is nu bijna drie weken geleden dat ik alle asbakken uit mijn zicht heb gezet. Slechts twee keer heb ik rokend bezoek gekregen. Vol trots heb ik toen mijn zelf gemaakte asbak tevoorschijn getoverd. Een bruin mannetje in kleermakerszit. Wat heb ik die toch de benen onder zijn lijf vandaan gerookt.
Studie, verveling, bier, mensen, contact, gezelschap, rituelen, ik geef ze allemaal de schuld. Debet aan het in stand houden van mijn verslaving. Tot mijn spijt nog steeds niet kwijt. Toch ontvang ik veel steunbetuigingen bij mijn afscheid van de sigaret.
Wat een sport om deze rubriek een gezicht te geven. Sport spoort blijkbaar niet op Column X. Ik kan er natuurlijk een sport van maken om zo snel mogelijk op de bovenste sport van deze rubriek te eindigen maar ik vrees dat het een spaak in mijn stoel zal kosten. Ik ga immers gebukt onder wedstrijdstress en gebrek aan columnvaardigheid.
‘It took me quite a time, to get me here, and now it blows my mind’.
A forthnight. Twee weken. 14 Dagen. 336 Uren. 20160 Minuten. 1.209.600 Seconden. Maar niks vergeleken bij een lichtjaar. Geen trek in drop. Appels komen m’n neus uit. Golden delicious. Overstap naar peren valt zwaar. Conference.
De herfst weer volop in het land. Wind waait door de bomen. Zware luchten aan de hemel. Bladeren voor de zon, die mager schijnt. En dan stoppen met roken? Welke idioot verzint zoiets. In een jaargetijde van nostalgie en stil verlangen, doordrongen van haast iedere vorm van afscheid en stormachtig voor het hart, is dit welhaast de duivel verzoeken.
