Dromen, fantaseren, denken over hoe het had kunnen zijn, hoe het zal kunnen zijn, mag. Het is ongevaarlijk zolang je beseft en voor ogen houdt dat het fantasieën zijn en niet meer. Zodra je de zoete hersenspinsels en hoopvolle beelden niet meer kunt onderscheiden van de werkelijkheid, wordt het gevaarlijk.
Mensen kijken is altijd leuk. ’s Zomers op een terrasje met een biertje in je hand kijken naar andere mensen, wat ze aanhebben, hoe ze lopen, wat ze zeggen, is vermakelijk. Je ziet op een middag zo heel wat voorbij komen en je kan bij de voorbijgangers een prachtig verhaal bedenken; waar ze naartoe gaan, wat ze voor een leven hebben. Er is alleen één plek waar dat beter kan dan op een terrasje: het station.
Zaterdagavond fietste ik van mijn kleine dorp naar het volgende, iets minder kleine dorp. Het was een prachtige avond, koud maar helder. Er stond een volle zilverblauwe maan aan de hemel.
