Ze keek op de klok boven de boekenkast. Er waren nog maar vijf minuten verstreken sinds de laatste keer dat ze keek hoe laat het was. Het was dus nog steeds te vroeg om zich te gaan omkleden. Verveeld keek ze naar de tv en zapte langs programma’s die haar niet interesseerden. Ze keek nog eens op de klok, die nog bijna dezelfde tijd aangaf.
Ik lig in mijn veel te warme bed naar het plafond te staren. Ik schop de dekens van me af, maar dat scheelt niet veel, de kleffe warmte blijft om me heen hangen. Mijn buik doet pijn en goed lang slapen om dat tegen te gaan lijkt er niet in te zitten vannacht.
Ze staarde omhoog, naar de heldere lucht. Het was een van de weinige mooie dagen van deze lente die eerder de winter leek aan te kondigen dan een warme zomer.
Het was een paar weken geleden dat ik met een pak sap, een half brood en een zak chips in mijn armen bij de kassa kwam, waarachter een klein mannetje met netjes naar achter gestreken, zwart haar zat. Hij keek minzaam naar mijn verzamelde voorraad voor die dag en sprak de woorden: ‘Wilt u voortaan zo vriendelijk zijn een wagentje pakken? Dank u wel.’
Nadat ze op de bank is neergeploft, diept ze uit haar weekendtas naast zich een klein roze tasje op. Ze bekijkt zichzelf kritisch in het spiegeltje aan de binnenkant van haar toilettasje. Met haar hoofd wat achterover trekt ze met een oogpotlood geroutineerd bruine lijntjes op de boven en onderrandjes van haar ogen. Ook de mascara wordt bijgewerkt. Over haar lippen stift ze langzaam en zorgvuldig een glimmend roze laagje. Even knijpt ze haar lippen op elkaar om het effect wat af te zwakken en de kleur mooi egaal te krijgen. Na grondige inspectie smeert ze wat huidskleurige crème op de kleine oneffenheden in haar gezicht en poetst de jaren van haar gezicht. In vijf minuten lijkt ze vijf jaar jonger, tevreden bergt ze de make-up weer op.
