Lentebries

Ze staarde omhoog, naar de heldere lucht. Het was een van de weinige mooie dagen van deze lente die eerder de winter leek aan te kondigen dan een warme zomer. Bomen stonden als oude wachters in een keurige rij aan weerszijden van het laantje. Takken strekten zich boven haar uit. Ze vormden een netwerk van door elkaar lopende lijnen waar geen patroon in te ontdekken was. Zonnestralen vielen door de fijne jonge twijgjes en schenen in haar ogen. Schaduwvlekjes dansten over haar gezicht. De witte bloesem stak scherp af tegen de lucht, het felle blauw deed zeer aan haar ogen. Ze deed ze even dicht om ze daarna meteen weer te openen. Witte blaadjes dwarrelden naar beneden.

Het was opvallend stil, alsof alles zijn adem inhield. Ze hoorde alleen het bloed in haar oren suizen en haar eigen ademhaling. Toen ze wat beter luisterde hoorde ze vogels fluiten. In de verte reed een trein. Zachtjes ruisten de bomen in de wind. Een vlieg zoemde even rond haar oren en verdween weer.

De geur van bloesem hing als een dikke deken in de lucht. Het was zo nadrukkelijk aanwezig dat het bijna stonk. Een zacht briesje nam de vage lucht van benzine met zich mee. De wei naast haar was pas gemaaid. Het gaf een prettige lucht af, dat voor haar om een of andere reden altijd samenhing met de lente. Voorzichtig streek ze met haar hand over haar gezicht. Die rook naar zand en warm asfalt.

Haar mond was kurkdroog, haar tong lag tegen haar verhemelte geplakt. Ze probeerde te slikken, maar had er te weinig speeksel voor. Wat had ze op het moment veel over voor een slokje water. Ze proefde iets ijzerachtigs, alsof ze te lang had gerend. Ze ging met haar tong over haar lippen en kreeg van bloed binnen. Dat verklaarde de ijzersmaak.

Het prikte toen ze langs haar lippen likte. Haar gezicht was warm van de zon, ze zweette een beetje. Haar keel deed zeer. Er begon iets in haar hoofd te bonzen, wat maar niet ophield. Het bonzen ging over in een stekende hoofdpijn toen ze overeind probeerde te komen. Langzaam liet ze zich weer zakken. Haar rug was warm van het asfalt dat de hele middag al in de zon had gelegen. Ze voelde iets warms langs haar slaap lopen. Ze probeerde het weg te vegen, maar het bleef stromen. Ze keek naar haar vingers en zag dat die rood geworden waren. Ze veegde het bloed aan haar broek af. Twee trillende handen vouwden zich om haar hand heen.

Met moeite draaide ze haar hoofd opzij en zag een jongen in een zwarte jas naast haar op de grond knielen. Hij keek bezorgd. Verderop lag een motor over de weg, in de berm lag haar fiets.
“De ambulance is onderweg” zei hij zachtjes.