Het is weer zo ver. Elke week kijk ik uit naar dit moment, en als het dan eindelijk is gekomen ben ik een beetje treurig. Ik weet namelijk van te voren al dat dit moment snel weer voorbij zal zijn, en dan moet ik weer een hele week wachten op een volgend moment. Soms zelfs wel langer dan een week.
Sinds kort ben ik vrij. Echt vrij, want voorheen had ik wel vrije tijd, maar helemaal onafhankelijk was ik nooit.
Misschien een warrig statement, maar ik zal het uitleggen.
‘Dat gebeurt mij niet’. ‘Zoiets zal in mijn leven niet voorkomen’. ‘Dat zal mij echt nooit overkomen!’
Ik kan er lang over praten, er grote cirkels omheen draaien, maar ik ben een slaaf. Een slaaf van mijn eigen gevoelens, een dienaar van de regering, een onderworpene van mijn baas en een lijfeigene van de industrie. Ergens vraag ik mij af waarom ik nog steeds vecht voor mijn eigen mening, die doet er toch niet meer toe.
Als Wesley thuis komt na een lange dag werken staan zijn pantoffeltjes al klaar. ‘Hoi allerliefste Wesley!’ galmt het door het huis. Zijn lieve vrouw begroet hem met een innemende glimlach en een zoen, en onthult nonchalant dat zij haar pikantste setje heeft aangetrokken voor vanavond. Wesley voelt weer die bekende rilling over zijn lijf gaan. ‘Wanneer stopt ze hier nou eens mee?’ vraagt hij zich af. Het is al erg genoeg dat hij meegaat in deze poppenkast omdat hij van zijn vrouw houdt, maar straks horen de buren ook wat zich hier afspeelt.
