Ik kan er lang over praten, er grote cirkels omheen draaien, maar ik ben een slaaf. Een slaaf van mijn eigen gevoelens, een dienaar van de regering, een onderworpene van mijn baas en een lijfeigene van de industrie. Ergens vraag ik mij af waarom ik nog steeds vecht voor mijn eigen mening, die doet er toch niet meer toe.
Sommigen van de situaties waarin ik mij een slaaf voel kan ik zelf opheven. Ik hoef niet langer te leven naar mijn gevoelens en emoties, ik kan gewoon mijn verstand volgen vanaf nu. Makkelijk zat. Als ik een eigen bedrijf begin in kleine zaadjes die opbloeien tot levensverrijkende planten en mijn inkomsten niet meer aangeef bij de belasting ben ik geen slaaf meer van de regering, en ik sla twee vliegen in een klap want ik ben ook gelijk van mijn baas af.
Slaaf-af zijn van de industrie is een ander verhaal. Alles om mij heen is zo gemaakt en geprogrammeerd dat mijn hersenen automatismen hebben ontwikkeld. Als ik een grote gele M zie dan denkt mijn hoofd: ‘Ik wil eten!’ terwijl ik helemaal geen honger heb. Een gewoonte die ik zelf heb ontwikkeld door telkens te gaan eten als ik die M zag. Uiteindelijk ben ik daardoor ook een slaaf geworden van Sonja Bakker, maar dat terzijde. Het leven is zo gemaakt dat wij eigenlijk zelf niet meer denken, alles is voorgekauwd. Ons voedsel is zelfs zo gemaakt dat het bijna voorgekauwd lijkt, zo zacht en romig en heerlijk dat het is, het glijdt zo, zonder moeite, naar binnen.
Gewoontes zijn er om te breken, en dat is wat ik vanaf nu ga doen. Ik neem een andere route naar mijn werk, zodat ik niet langer in de verleiding kom bij die fastfood restaurants. Ik ga mezelf aanleren dat water gezonder is dan cola. Ik ga mezelf nieuwe gewoontes aanleren, en daarmee zorg ik dat ik een slaaf wordt van mijn eigen verstand, en niet van mijn gewoontes. Dat is nog altijd beter.
Nu nog van het roken af raken. Want ook de tabaksindustrie heeft mij goed in zijn greep. Eigenlijk wil ik niet roken, maar omdat zoveel mensen roken, en er zoveel situaties zijn waarin in gewend ben om te roken, blijf ik roken. Als ik een rookpaal zie op het station programmeren mijn hersenen gelijk dat ik een sigaret wil roken, terwijl het helemaal niet zo is. En daar baal ik van. Ik ga mijn patroon doorbreken en mezelf aanleren dat ik helemaal geen roker wil zijn. Ik heb er twee boeken over gekocht en die ga ik vanavond lezen.
Maar wacht even.. als ik vanavond 2 boeken wil lezen moet ik niet te lang bezig zijn met eten koken. Eerst maar even langs de McDrive zometeen, een take away-tje halen…
2 reacties
Boukje · 10 februari 2011 op 10:24
Ik heb even gewacht met dit commentaar omdat ik er inmiddels wel achter ben dat jullie mij al snel te belerend vinden.
Toch kan ik het niet laten omdat dit een belangrijk thema is.
Ik vind dit een goed stukje en ook heel erg reëel.
Dit soort van gevoelens hebben mij, en ik denk ook vele anderen vaak op de rand van een depressie gebracht.
Persoonlijk is mijn kijk op dit ‘onvrij’ zijn verandert door yoga en meditatie te beoefenen.
Ik heb geleerd dat, zolang je je richt op de materiële wereld, er nooit zoiets als vrijheid zal bestaan.
Je kunt hooguit de ene gevangenis verruilen voor een andere.
Richt je echter je blik naar binnen, in jezelf, zul je uiteindelijk wel vrijheid vinden.
Onze geest is net zo vrij als dat we hem zelf ervaren willen…
Naarmate de innerlijke vrijheid groeit, zoals de zaadjes van jou nieuwe bedrijf….
Wordt de buitenwereld ook een vrijere plaats.
Zelfs in een ‘echte’ gevangenis kun je je innerlijke vrijheid dan genieten.
Liefs.
😉
phoebe · 10 februari 2011 op 10:41
Ik vind het niet belerend wat je schrijf.. het is prettig als mensen soms wat dieper nadenken over de dingen…