Vier prachtige zonen heb je, de oudste is mijn vader. Jij leerde me de vriend van kleine dingen te zijn. Je kookt nog iedere dag zelf. Drie bloemkoolroosjes, een paar nieuwe aardappeltjes, een mals stukje vlees. Die doorgekookte drab van [i]Tafeltje Dek Je[/i] was niets voor jou. De dagelijkse tochten naar de Albert Heijn beneden, zo af en toe even naar de markt, geven een invulling aan je dag. Je weet dingen klaar te maken die ik nog nooit heb gegeten.
Het is vrijdag, de Goede Vrijdag voor het Paasweekend om precies te zijn. Ik laat de radio zijn werk als achtergrondzender uitvoeren, maar schrik op als blijkt dat ik elk uur word vergezeld door een religieuze overpeinzing van priester John O’Riley. Dat klinkt niet Chileens – en dat is het ook niet. Dit is zo’n typische Amerikaan die goed Spaans spreekt, maar aan wie je alsnog het vette accent op een kilometer afstand kunt horen.
Een oud, maar goed onderhouden gebouw. Nummer 1804. Ja, hier moet het zijn. Ik kijk omhoog en zie inderdaad in grote gouden krulletters de naam op de gevel staan. Ik blijf even staan, met mijn hoofd schuin, zoals ik dat wel vaker doe. Ik wilde al zo lang eens naar dit warenhuis, maar je weet hoe het gaat met dat soort dingen. Het komt er niet van, het gaat verloren in de sleur van alledag. Maar de wens om er eens te gaan winkelen bleef bestaan.
Ik zit op een bankje met een klein zakje geurige suikerpinda’s en ik zwijg. De ijsverkopers die elke paar minuten voorbij komen wimpel ik af door geluidloos ‘nee’ te schudden. Ik heb geen zin om te praten. De duiven scharrelen aan mijn voeten. Donkergrijze, lichtgrijze, een enkele witte. Een heleboel vragende kraaloogjes, krioelende pootjes en een paar flinke klodders duivenstront.
Je hebt knoflookpaté gekocht, vertel je. Je had nog even getwijfeld, omdat je vanavond met vrienden uit zou gaan en die indringende geur altijd zo blijft hangen. Maar uiteindelijk was je tevreden met je keuze: de vrienden hadden afgezegd, en bovendien kan een kauwgompje wonderen doen.
