Bijna alle bewoners uit ons straatje op een enkele na zijn met vakantie. Wij gaan pas als iedereen weer terug is. Nu letten wij op en zonodig schuiven we, de post, kranten en reclamefolders door hun brievenbus.
Als er iets is waar ik een hekel aan heb, is het wel aan boodschappen doen. Die doet mijn man. Hij maakt een lijstje van wat wij nodig hebben.
Zij was het soort vrouw, die ongewild in allerlei rare situaties terechtkwam.
Daar hoefde zij niets voor te doen, dat ontstond.
Gisteren bijvoorbeeld liep ze bij V & D gewoon te winkelen.
Hallo, heb je zin in koffie? vraagt mijn man.
– Ja, zo, stil effe
Wat ben je aan ’t doen?
– Ik peins
Ja dat merk ik. Waar peins je dan over?
– Ik peins over ‘haar rode haar’, iets over rood haar!
Je laat je haar toch niet rood verven, hoop ik, nee hè ?
– Nee, tuurlijk niet , het is een soort opdracht .
Oh! Ik schrok al, drink eerst je koffie op anders wordt het koud.
Gisteren zag ik een mooie eikenhouten wc-bril met deksel, als aanbieding in een van de buurtblaadjes staan. Daar ga ik op af, dacht ik, en ik spoedde mij naar DOEMERE.
