“Mama, ik heb pappoep.”
Een originele manier van Jeroen om z`n onvaste ontlasting te beschrijven.
Zoiets bedenk je toch zélf niet.
Net als die keer dat driejarige Niek een appel zit te eten en Jeroen van vijf in paniek roept:
“Mama pas op, Niek eet de pitjes op. Straks wordt hij een appel.”
Sinds de buurman me betrapte met een oude liefde op de overloop, reageert hij toch anders op me. Of verbeeld ik me dat?
Altijd weer die vette knipoog… Straks ziet Bas het nog.
Het irriteert me.
Een nerveus type zit bij me aan de stamtafel in de winkel.
Ze is een jaar of veertig denk ik. Type “assistente van dokter van de Ploeg!” Carry Tefson.
Keurig, simpel, bescheiden, een beetje verlegen, alles behalve aantrekkelijk.
De vorige keer vroeg ze of haar bril in termijnen betaald mocht worden.
Ze vertelde me over haar financiële problemen.
Ik had natuurlijk geen bezwaar. Vond het wel sneu.
“Dit wordt echt een verrassing”, zei ik tegen mezelf, terwijl ik een aantal foto`s voor me op tafel uitspreidde.
Met m`n hoofd tussen de dennentakken tuf ik naar huis.
Ik had me nog wel zo voorgenomen: Dit jaar koop ik niets, nog geen dennentakje.
M`n zolder puilt zo langzamerhand uit van die rotzooi.
En het wordt steeds gekker hier in Nederland.
