,,Hij hef er een poar an’t grasharken”
Dat zeggen ze in Gelderland als iemand ze niet allemaal op een rijtje heeft. Niet goed snik is of een klap met de molenwiek heeft gehad.
Ik had er nog nooit van gehoord. We hadden het over spreekwoorden en gezegdes. Het verbaasde me dat jonge mensen heel veel spreekwoorden niet kennen.
Met een van pijn vertrokken gezicht grijpt hij weer eens naar z,n arm. Staat een tijdje krom, komt weer overeind, haalt diep adem en vervolgt z,n werkzaamheden.
De volgende morgen gaan we op mijn aandringen naar het ziekenhuis om een hartfilmpje te laten maken.
Op heterdaad had ze hem betrapt. Dat had ze gehoord van iemand die er ook werkte. Een kennis van Sanne dacht haar een dienst te bewijzen door het te vertellen. In het kantoortje van de kantoorboekhandel waar hij al vijftien jaar werkt. Met de vrouw van de baas nota bene. `LUL’dacht ik gelijk. Als je het dan doet , NOOIT met de vrouw van de baas.
Midden op een parkeerplaats zie ik een portemonnee liggen. Voordat ik het oppak kijk ik om me heen. Geen kinderen in de bosjes met een touwtje om het ding plots voor m,n neus weg te trekken?
Niet dus…Het blijkt echt zomaar voor het oprapen te liggen.
Een sliertje slijm komt uit mijn mondhoek en ik ben niet in staat het weg te vegen, Wel een zakdoekje in m’n hand, maar geen kracht het naar boven te brengen.
Ik zit aan m’n tafel in de gemeenschapsruimte van het revalidatiecentrum. Aan de andere kant de Indische mevrouw Toepoera. Ze prevelt de hele dag gebeden in haar eigen taal. In wat voor een wereldje ben ik toch terechtgekomen sinds m’n herseninfarct een maand geleden.
