Hartepijn. Abrupte ommekeer in ONS leven

Met een van pijn vertrokken gezicht grijpt hij weer eens naar z,n arm. Staat een tijdje krom, komt weer overeind, haalt diep adem en vervolgt z,n werkzaamheden.
De volgende morgen gaan we op mijn aandringen naar het ziekenhuis om een hartfilmpje te laten maken. ,,Mevrouw, haalt U maar een pyjama en tandenborstel van huis want het is levensgevaarlijk als uw man niet voortdurend bij ons onder controle blijft staan. De onderdruk is 130, terwijl dat 80 hoort te zijn.”
Ik zie voor het eerst echt angst in de ogen van mijn grote liefde. Zo,n jonge vent met een hartkwaal, dat bestaat toch niet? Het bestaat!
Ik blijf zo lang mogelijk bij hem. Een grote sterke kerel zit jankend op de rand van het ziekenhuisbed. Met lood in de schoenen ga ik naar huis.
Diezelfde avond word ik gebeld dat peter naar de intensive care is gebracht. Voor de zekerheid. De schrik slaat me om het hart! Nog even en ik kan er naast gaan liggen.
Nopjes op z.n borst met draadjes die leiden naar het beeldscherm om elke verandering in de hartslag nauwkeurig in de gaten te houden. Er hangt een benauwd sfeertje. Ik blijf zoveel mogelijk bij hem, luisterend naar het dreigende piepje van de apparaten.We staan voor een groot zwart gat. Samen janken we wat af.
,,Je weet pas wat echte liefde is als je het dreigt te verliezen”, las ik ergens en deze waarheid snijdt nu als een mes door m,n hart.
Het wachten is op de katheterisatie en nog probeer je jezelf voor de gek te houden dat het met een sisser af kan lopen. Maar nee, er is geen ontkomen meer aan, er moet geopereerd worden. Vader van drie jonge kinderen. Weet altijd overal alles op te lossen. Vooraan in de rij om altijd iedereen overal mee te helpen. Nu machteloos overgeleverd aan de deskundigheid van de artsen.
Tranen biggelen over z,n wangen als onze zoon de ziekenkamer binnen stapt.
Dit soort taferelen kennen we toch alleen maar van ,,vinger aan de pols?”
Van alles gaat er door z,n hoofd. Ik krijg de vreemdste instrukties mee naar huis.
Opdrachten om zaken af te handelen die er in feite nu niet zoveel toe doen. Hij wordt ook zomaar weggescheurd uit een druk zakenleven en heeft dus geen enkele kans gekregen om lopende zaken af te handelen. Ik luister en noteer.
Het wachten is op de operatie.
,, Als ik hier veertien dagen zo moet liggen wachten kunnen ze mij naar een psychiatrische afdeling brengen” kermt Peter.
Vanwege de leeftijd en de urgentie vindt de operatie binnen twee weken plaats.
Samen met m,n dochter van dertien en onze twee zoons zit ik in het restaurant van het ziekenhuis gespannen het verloop van de operatie af te wachten. Om het uur wordt er door een OK assistent gebeld vanuit de operatiekamer hoe het proces verloopt.
Van alles is er deze dagen door onze hoofden gegaan. Maar het hoogtepunt van deze thriller is nu bereikt. De spanning is te snijden. Maar we zijn één. En voelen als nooit tevoren onze liefde voor elkaar.
Na de ingreep sta ik boven een lijkbleek lichaam aan de beademing.
Het is een angstaanjagend gezicht. ,,U mag hem wel aanraken” zegt de verpleger. De operatie is gelukt. Vijf bijpasses. Ik ben dankbaar, maar besef dat dit het begin wordt van een ,,ander” leven. Voorlopig tenminste……………

😥