Beloofd is beloofd, een man een man, een woord een woord, buurman en buurman gaan naar Heerenveen. Lekker weertje Skuur” lacht buur, alsof ik persoonlijk de wolken aan de kant heb geschoven. “Ja buur, daar hoef je niet voor naar het buitenland” antwoord ik obligaat. “Houdt je kruit droog!”, sneert mijn inwendige ikje, de avond is te lang om meteen mijn fijnste dooddoener te versnoepen, al te goed is buurmans gek.
Soms bekruipt mij een gevoel van eenzaamheid, van een alles verschroeiende treurnis. Woensdagavond was het weer bingo en ik houd die dekselse Evert Ten Napel persoonlijk verantwoordelijk voor deze malaise. Want drommels, Evert en voetbal is een deksels slecht huwelijk. Alles is deksels en drommels bij Evert, Messie is deksels gevaarlijk, Tevez is drommels goed, maar wij zijn de klos want met Ten Napel op de kansel mag je als één van zijn ongelukkige broertjes meekijken.
Gezelligheid kent geen tijd want er is inmiddels weer een jaar verstreken sinds ik lid ben geworden van de supportersclub Oranje, een zelfbenoemde familie van klompenmakers en kaasboeren. Het is de zoveelste aanwinst in mijn rijtje ongelukkige abonnementen.
“Ik zou als trainer mijn mond houden als ik zoveel geluk heb gehad als jij” is het zoveelste tekstballonnetje met bliksemschichten van Aloysius Paulus Maria van Gaal. Ron Jans, tegen wie deze stompe pijl was gericht, pareerde waardig. Hij verkoos zich allesbehalve nederig op te stellen nu zijn ploeg in het aangespoelde wrakhout van Alkmaar de reservesleutel van de Champions League had gevonden. En ach, hij kon het hem nauwelijks kwalijk nemen, hij kende Louis’ geschiedenis.
“Drie maal toeteren”, Ab is er klaar mee.
“Excuus”, met warme schaamteblossen wordt de met dozen oranje snorren gebarricadeerde achterdeur van Thialf door een verraste steward ontzet. Net als het invalidentoilet bij gebrek aan moeilijk plassende cliëntèle als veredelde voorraadkast dienst doet, is ook deze bij wet verordonneerde kruipruimte volgestouwd met onverkoopbare merchandising.
