Soms hoop ik dat spijt bestaat.
Dat spijt tastbaar is, levend en bereikbaar voor iedereen.
Dat spijt echt Spijt is: zich in menselijke belichaming kan laten insluiten in mensenharten zoals dierbaren een plaats in ons hart beslaan.
Als onderdeel van onszelf.
Spijt is dan iets dat zich –net zoals de mens- ontwikkelt; spijt, boete, vergeving en eventueel een goede afloop…
Ik zag hem, observeerde
Hij keek
Geschrokken reflecteerden ogen
In elkaar
De spanning van de schittering
Hij lachte
De focus
Een hand door m’n haar
De lens
Geopend door de kus
Doordrongen door hem
Het beeld geschoten
Verliefdheid
Ze vinden de weg naar m’n neus.
Om vervolgens uit te groeien tot gedachtes, omzwervingen naar herinneringen en huichelachtige verlangens als climax.
Soms probeer ik ze te vangen, te vangen in een flesje of stukje stof, om vervolgens nooit meer los te laten.
Een tijdje geleden werd ik aangegrepen door een artikel in Psychologie Magazine over lovers die zomaar uit je leven verdwijnen. Van de een op de andere dag, geven ze de brui eraan en kiezen ze als bange konijntjes het hazenpad; misplaatst?
Zonder enig waarneembaar motief, ja “ik heb het wel gehad”of “ik wil niets serieus meer”.
En die investering dan? Al die jaren, maanden, dagen of misschien diepgaande uren, die konden tellen voor eeuwen?
Vroeger wilde ik groot zijn; volwassen en vooral “serieus genomen worden”.
Maar de paradox: angst voor alles.
Veilig in de kindertijd.
Dromen gevangen in het hebben van doemscenario’s.
Nu
Is de wereld veranderd;
De geest is opzoek naar uitdaging, losgebroken van angst
En op hol geslagen.
