De polder daalt sneller sinds je vertrek een jaar geleden. Inmiddels woon ik er ook niet meer, geen donder meer aan. En als je nou dacht dat Radio 2 een in memoriam over je gemaakt had; het hield echt niet over en de Top 2000 bleef ook helemaal nergens. De kranten waren te beroerd om mijn élégie te plaatsen, maar ik zet hem morgen wel op de Volkskrant weblog.
Twee zeeën zitten er tussen mij en Paul de Leeuw en daar ben ik allerminst rouwig om. Vroeger rolde ik van de bank van het lachen om die vent, maar ergens onderweg heeft hij het bij mij verpest en dat komt nooit meer goed. Elke keer als ik het weer eens probeerde, moest hij na vijf minuten uit. Lang heb ik gemeend, in mijn afkeer alleen te staan.
Nou was ik met veel dingen laat in mijn leven, en zo kreeg ik in mei van mijn tweeënveertigste voor het eerst de wacht aangezegd met : “Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij.” Altijd gedacht dat ze dat alleen in fotoromannetjes zeiden. Hij was nota bene een journalist.
Als docent deugde ik voor geen meter. Niettemin ben ik het acht jaar geweest. Voordeel van die onderwijscarríère is het onverdiende respect dat ik er nu mee afdwing. Ex-leraar zijn is een fantastische binnenkomer die het bij mijn huidige collega’s, de meesten 10 jaar jonger dan ik, uitstekend doet. “Jamaar jij bent leraar geweest”, zei Jesse van amper 20 laatst nog met ontzag tegen mij.
Ze nemen je als portier van [i]Eddie Rocket’s[/i] niet aan als je niet zwart bent. In deze hamburgerketen krijg je een plaats gewezen door een Afrikaan in uniform. Nog zo’n negerbaantje is handdoekjesaangever in de toiletten van clubs, uitgerust met zeepjes en eau de toilettes. Die van de [i]Front Lounge[/i] is zoals je hem hebben wil: beleefd, gedienstig, spreekt je aan met sir en heeft mijn favoriete geurtje staan.
