Vorig jaar woonde ik enige tijd in bij Shana, een oerchristelijke blanke Zuid-Afrikaanse. Geloof was haar rots in de branding: haar verdacht goedkope tweedehands auto was van een oud vrouwtje geweest dat er nooit in reed. Er stonden immers maar 20.000 km op de teller oftewel: wie gelooft in het ene, gelooft in alles. Wat is een rots in de branding behalve wat ondergescheten wordt door jan-van-genten?
Als ongelovige sta ik naakt in de storm. Geen enkele wet of recht waarop ik mij kan beroepen met betrekking tot de haatcampagne van de koran jegens mijn soort. Soera 47: 3, 4 en 8 laten niets aan de verbeelding over. Nee, asjeblieft geen verbod. [i]Mein Kampf[/i] had ook niet uit de winkels gemogen. Een democratie moet tegen een boek kunnen, maar wat wist Van Agt nou van democratie? Een waarschuwingssticker mag, nee, moet er wel op de koran.
Deze column is ongetwijfeld aan een heleboel lezers niet besteed, want hij heeft [i]The Sound of Music[/i] tot onderwerp. In dit opzicht ben ik een onvervalste nicht. In wel meerdere opzichten, trouwens, want hier spreekt een Abba-fan van het eerste uur, en dat zal ik tot mijn laatste snik blijven maar dat is een andere column, al zijn er wel bruggetjes.
Welke acteur gaat mij spelen als ik een literaire legende ben? Die vraag komt in mij op naar aanleiding van een aflevering van [i]Friends[/i], waaraan ik hier in Ierland helemaal verslaafd ben geraakt. Joey heeft ten onrechte op zijn CV vermeld dat hij Frans spreekt, en dat breekt hem nou op in zijn acteercarrière.
Landverhuizen doe ik al sinds ik op de planeet ben. In de winter die vorige eeuw het IJsselmeer dichtblies, zag ik het levenslicht in een Rotterdamse kraaminrichting. Als baby van enkele dagen oud emigreerde ik in de bagageruimte van vaders Anglia stationcar met drie warmwaterkruiken in mijn reiswieg naar Vlaanderen, waar ik als Hollandse Kaaskop opgroeide.
