Oberstudienrat

Als docent deugde ik voor geen meter. Niettemin ben ik het acht jaar geweest. Voordeel van die onderwijscarríère is het onverdiende respect dat ik er nu mee afdwing. Ex-leraar zijn is een fantastische binnenkomer die het bij mijn huidige collega’s, de meesten 10 jaar jonger dan ik, uitstekend doet. “Jamaar jij bent leraar geweest”, zei Jesse van amper 20 laatst nog met ontzag tegen mij. Jongen, een veertiger in het bezit van een onderwijsakte die in de klantencorrespondentie werkt, is een mislukte leraar en dat ben ik ook. Op de eerste school ging het nog wel. 2de graads Duits was destijds voor mij, kansarme werkeloze het enige dat ik in de lijn van mijn talenten kon gaan studeren met uitzicht op een baan. En verder was ik toen ook al niet goed bij mijn hoofd.

Lesgeven leuk, ach schei toch uit, een nachtmerrie was het; was er ook helemaal niet goed in. Geen een van die kinderen spreekt Duits of ze hebben het daarna nog van een ander gehad. En nou kan ik het wel op de lesboeken (in onderwijsjargon: “de methode”) of het abominabele Nederlandse onderwijs schuiven, maar als ik eerlijk ben, had ik geen idee; ik deed maar wat. Bovendien en bij nader beschouwing is mijn karakter, mijn hele wezen een tikkende bom in eender welke school.

Zolang het nog kindertjes zijn, kan ik er nog wel iets mee uitrichten, en vind ik ze ook nog wel vertederend, maar begint het eenmaal tieten c.q. een baard in de keel te krijgen, haak ik af. De kinderlijke onschuld eenmaal afgelegd, veranderen ze in onbeschofte, aandachtvretende, ruziezoekende loeders en dat gaat door alle levensovertuigingen heen. En ze worden het steeds vroeger. En tot en met hun 18de wordt het alleen maar erger. Liefst zou ik ze bij de benen pakken en met hun kop tegen de muur keilen dat de hersenen alle kanten uitspatten. En anders de collegae wel.

Let wel: met nederigheid denk ik aan hen die het met hart en ziel doen en deden. Dat zijn er heel veel, soms wel een hele school vol. Veel van hen branden vaak te vroeg op; en als ik denk aan het aantal mislukkelingen die er vast zijn komen te zitten (hypotheek, enz…), wandelt er iemand over mijn graf. Viezerikken lopen er ook overal rond; die haal ik er altijd meteen uit; en ze brengen het ook nog wel eens tot conrector. Twee ex-collegae zijn in de politiek achter Pim Fortuyn aangelopen en een van heen staat geregeld in de krant; vertrouwde die hondenkop destijds ook al niet….. .

Als een wesp in een bijenkorf, een kip onder de kalkoenen was ik. Een docentenkamer is een haaienvijver. Een docentenkamer is zo gezellig als een legbatterij. Met geringschattende verwondering blik ik terug op de energie die ik erin stak om toch maar aardig gevonden te worden. Dat mij dat toen zoveel kon schelen… . Het was een verlossing toen ik van ze af was, en zij van mij. Het is voor mijn karakter en zelfinzicht een vormende ervaring geweest, en daar doe ik het dan maar mee.

Het is allemaal alweer een tijd geleden. Hopelijk heeft niemand er schade aan overgehouden. En anders mag iedereen zich gelukkig prijzen dat z’n hersenen er nog inzitten. Stond aan het eind van deze onderwijsafgang meteen ook aan de rand van een marslandschap met mijn artistieke temperament, maar heb me er goed doorheen geslagen. Nog altijd weet ik niet wat ik werkelijk moet, doe dus maar wat en ben al doende in Ierland beland. Stond vanavond naar de volle maan te kijken en bedacht dat ik hier alweer een half jaar ben. En wat ik hier nou weer moet?

Tja, behalve schrijven en geslachtsziektes oplopen kan ik eigenlijk niet zoveel.