Bindingsangst (2)

Na vijf weken heb ik Scooty teruggebracht naar het asiel. Haar vakantie zat erop, de doelstelling was bereikt: Scooty was getransformeerd van bibberbeertje in bijna schootkat. Het was zwaar om haar op het perron van haar tussenstation, het asiel, achter te laten. Wat kwam daarna: een stoptrein, of toch een luxe intercity? Ik hoopte dat het vertrouwen dat ze in mij gesteld had een fundament zou zijn voor het vertrouwen in haar aanstaande dierbare(n).

Bindingsangst (1)

‘Animail’ – een uitgave van het Haags Dierencentrum dat ik met een paar euro per jaar steun – lag op de deurmat toen ik eind vorig jaar na een saaie werkdag thuiskwam. Met verkleumde vingers raapte ik het op en handenwrijvend las ik de dik gedrukte letters op de voorpagina: Dringend gezocht: pleegopvang voor onze bibberbeertjes en schrikdraadjes. Het bloed gierde door mijn handen, die nu van opwinding trilden en niet meer van de kou. “Dit ís het!” riep ik tegen niemand.

Pappa

Daar zit je dan pappa, in je rolstoel. Vroeger had je ook een karretje met wieltjes en jouw mamma duwde je. Denk ik. Nu duwt mijn mamma jou. Zij, sprankelend en vol leven en jij, met je uitgeputte lijf dat om genade schreeuwt; je bent gehuld in een niet passend harnas waaruit je maar op een manier kunt ontsnappen. Tot die tijd zijn jullie onafscheidelijk, vind ik je zielig, maar na die tijd reist jouw ziel verder.

Collega’s in den vreemde

[i]Maandagmorgen, 8.47 uur.[/i]
Zoals gewoonlijk heerste er een fijn sfeertje tijdens de evaluatie van het weekend. Iedereen hing aan Bert’s lippen toen hij ons verslag deed van de voetbalwedstrijd van zijn jongste telg. Il Papa, zoals wij hem noemen, heeft een Italiaanse inslag en ondersteunt alles wat hij zegt met drukke gebaren. Een kop koffie moest het ontgelden en vloeide in rap tempo via zijn bureaublad op zijn stoel. Ja, Italiaanse koffie, net zo druk als Bert zelf. Jammer dat Koen er nog niet was; hij en Bert zijn samen altijd goed voor een half uurtje kantoorcabaret.