Avondmensen

Ik zit met vrienden op het terras. We drinken bier, praten onze studievertraging goed en klagen over huishoudelijke taken die onze vriendinnen ons dwangmatig opleggen. Het leven is ons vaak goedgezind, maar dit gesprek wordt overheerst door bitterheid en tragiek. Totdat Stef opveert en vertelt dat hij weer licht aan het einde van de tunnel ziet. “Ik ben een avondmens geworden. En ik raad het iedereen aan!” zei hij met ogen tranend van geluk.

Het fleurde me meteen op. Stef straalde positieve energie uit, alsof hij weer grip op zijn leven heeft. Hij mag zich dan ook rekenen tot een select gezelschap van eigenzinnige en intelligente mensen, die zich onttrekken aan de sleur van het alledaagse en het voorrecht hebben de hele nacht proza te lezen en opera te luisteren. En het te begrijpen. Nee, Stef hoeft zich niet meer vast te klampen aan de door de maatschappij opgelegde kaders van ‘tijd’, maar kan geheel volgens eigen ritme leven. Als de normale man ’s avonds op de bank neerploft, moe van de werkdag en moe wordend van de werkdag die komen gaat, komt Stef tot leven. De onnavolgbare kluwen in zijn hersenpan ontwikkelt zich tot een overzichtelijk geheel en de creativiteit spuwt uit alle poriën die zijn lichaam rijk is.

Maar een avondmens zijn is meer dan dat. Neem nou zoiets als kunst. Normale mensen kijken naar een schilderij en vinden daar dan wat van. Maar als Stef een schilderij ziet, sluit hij zijn ogen en voelt hij de penseelstreken zijn lichaam binnendringen. De kunst heeft een helende werking op zijn geest. Daar snappen normale mensen niets van, die zijn te rationeel en vlak van geest. Maar Stef kan de sluizen van zijn ziel wagenwijd openzetten voor kunst, zoals andere avondmensen dat ook kunnen. Dat vergt een bepaalde ruimdenkendheid. En souplesse.

Ook de seks is veranderd voor Stef. Hij vrijt nu enkel passievol. Vroeger, toen hij nog tot de normale mensen behoorde, ging hij altijd voor het vluggertje. Erin, eruit, erin, eruit en dan in slaap vallen. Dat doen normale mensen nu eenmaal. Ze laten zich leiden door beestachtige behoeftes. Arm spul. Avondmensen grossieren daarentegen in vrijen met volle overgave. Met hartstocht. Iedere vrijpartij is een moment waarin ze zich ontdoen van tijdsbesef en één worden met natuur en mens. De volgende morgen slapen ze hun roes uit, drinken een koffietje en slaan eens een krantje open. Rond een uur of twee tuffen ze naar hun werkkamer (ze zijn freelancer) en starten rustig op, in hun hoofd al met de avond bezig.

En ik benijd Stef. Ik benijd alle avondmensen. Ik wil zoals zij zijn, maar het lukt me niet. Iedere avond probeer ik het. In monnikenhouding geknield zit ik in de woonkamer. De klok tikt. Het is bijna twaalf uur, nog drie uur te gaan en ik ben een avondmens, tenminste voor één dag. Mijn oogleden worden zwaarder. Ik vecht tegen de slaap. En dan, om vijf voor half één, val ik in slaap. Het leven is me weer niet goedgezind.