Dochterlief van twintig kwam afgelopen weekend stralend binnen met haar vriendje: “Mam, we gaan babietjes maken.” Ik schrok even, maar ik ken haar speciale gevoel voor humor als geen ander, dus ik ging ervanuit dat ik in de maling genomen werd en antwoordde: “Euh, is dit de manier om me te vertellen dat je zwanger bent?”
Vriendje – na bijna een jaar nog steeds niet gewend aan onze speciale manier van communiceren – verschoot spontaan van kleur en schutterde panisch: “Nee nee, nee, dat bedoelt ze niet.” Mijn O-Jee-Ik-Word-Oma-Gevoel ebde onmiddellijk weg en ik vroeg me af waar de blije mededeling dan wél op sloeg. Dat werd me al snel duidelijk: onze parkiet Theo zou een weekendje gaan logeren bij Stipje, de parkiet van het vriendje. Mijn dochter wilde jonge vogeltjes. Plaatsvervangende nesteldrang? Ze droomt enkel nog over samenwonen en kindjes krijgen, sinds ze deze jongen kent en al bijna een jaar tot over haar oren verliefd is. Doch net twintig, vindt ze zichzelf daar nog te jong voor. Eerst haar studie afmaken, is haar devies. En daar stem ik uiteraard van harte mee in.

Theo werd uit zijn grote kooi gehaald en in een kleiner kooitje geplaatst. Zorgvuldig hing ze Theo’s schommeltje erin en daar gingen ze. Mijn dochter zich verheugend op wat komen zou, haar vriendje schouderophalend achter haar aan en Theo verbaasd om zich heenkijkend van ‘wat heb ik nou aan mijn schommeltje hangen?’

Ze zijn intussen weer thuis allebei. Dochterlief en Theo. Het experiment heeft tot niets geleid. Theo was helemaal gelukkig met Stipje, maar Stipje hield zich gedeisd en moest niks van Theo hebben. Misschien dat hij in de war was vanwege de naam en dacht: ‘Wat moet ik met die vent?’ Stipje is namelijk een jongetje en Theo een meisje. Nee, ze is niet vernoemd, maar heet al een paar jaar zo. Per ongeluk. Omdat we dachten dat ze van het mannelijk geslacht was. Maar weet Stipje veel! Die raakte er alleen maar van in de war. Niks babietjes maken. Eruit met dat mormel!

Voorlopig geen babietjes dus. Jammer voor dochterlief. Haar fokprogramma met onze bastaard Eckeltje is jaren geleden ook al misgelopen. Die moest niets van reuen hebben als ze loops was. Eckeltjes beste vriendin was een Schotse Collie, waarmee ze regelmatig de straatmadelief uithing. Waarschijnlijk een potje dus, die Eckel van ons. Mag. Ik heb daar geen problemen mee.

Er komt zo langzamerhand een eind aan de beestenboel hier. De guppies van zoonlief zijn meeverhuisd naar zijn kamer in Studentenstad. Hier zijn er nog vijf van mijn portie van zeven guppies over. Ze worden oud en leggen stuk voor stuk het loodje. Ook Eckeltje begint bejaard te worden en af te takelen. Theo zal meeverhuizen als dochterlief binnenkort op kamers gaat. Dan is het over en sluiten met jarenlang liefdevolle opvang van talloze dier- en kindersoorten. Dan zit mijn taak van verzorgster erop.

Tot de dag dat dochter of zoon stralend voor me zullen staan en zullen zeggen: “Mam, we hebben een babietje gemaakt.” Ik hoop sinds dit weekend stiekem dat dat ooit zal gebeuren. Ik had er nog niet bij stilgestaan, dat de wens om oma te worden zich op een gegeven moment zomaar onverwacht aan zou dienen. Maar het is geschied. Die stralende snuit van mijn dochter dit weekend heeft zich op mijn netvlies geëtst en ‘iets’ in me wakker gemaakt.

Toch eens aan Stipje uitleggen hoe hij op Theo moet klimmen en wat ie dan moet doen. Een nestje jonge parkietjes lijkt me eigenlijk wel wat tot er kleinkinderen komen.
Plaatsverangende oma-gevoelens?


10 reacties

Wright · 22 november 2004 op 13:25

[quote]Toch eens aan Stipje uitleggen hoe hij op Theo moet klimmen en wat ie dan moet doen.[/quote]
😀 ( Ik krijg hier ineens een heel vreemd beeld bij)

Misschien wil een sfeervol muziekje wel helpen in de mood te komen?
Je weet niet hoe het werkt met die beesten.
Ik zat te denken aan de vogeltjesdans.

Li · 22 november 2004 op 15:04

Zeg Ma3anne, weet je zeker dat je oma wil worden en geen opa? 😀

Lekker geschreven en met plezier gelezen weer.

Li

Mup · 22 november 2004 op 15:43

[quote]dat de wens om oma te worden zich op een gegeven moment zomaar onverwacht aan zou dienen.[/quote]

Geweldig lijkt me dat. Mijn moeder noemde het ‘op herhaling gaan’
Ik noem het het; lekker verwennen, niet de volledige verantwoording, en vooral, op tijd naar huis!

Groet Mup.

Dinah · 22 november 2004 op 15:59

Ja, en je blijft taalkundig vet cool colleywooley op de hoogte 😀

pepe · 22 november 2004 op 17:31

Heerlijke column Ma3

Ik hoop eerlijk gezegd dat het bij onze dochter ook nog wel een poosje duurt. Tot die tijd doe ik het wel met leen-kindjes, die zijn ook zo leuk voor een paar uurtjes.

sally · 23 november 2004 op 01:15

Het lijkt me geweldig. Maar nu nog niet.
Heerlijk een tijdje genieten van m`n vrijheid.
Superdesuperdesuup. De tijd van m`n leven.
Zomaar alle kanten opfladderen zonder met iemand rekening te houden.

Gezellige column.

ps. Ik weet dat wanneer het zover is, ik ook een gat in de lucht spring.maar dat duurt nog minstens 10 jaar.(denk ik)
liefs Sally 😉

viking · 23 november 2004 op 09:36

right Wright, de vogeltjesdans was exact wat mij te binnen schoot; Ma3anne op een stokje – een bezem was ze al gewoon – en dan maar flapperen… 😛

KingArthur · 23 november 2004 op 20:18

Volgende keer maar eens met konijnen experimenteren. Moet volgens mij succesverzekerd zijn 🙂

GVDD · 23 november 2004 op 22:24

hahaha geen eikel voor Eckel.
leuke column 🙂

doos2 · 6 december 2004 op 00:06

Wat een leuke column! Krijg er ook bijna een plaatsvervangend oma-gevoel van en da’s vreemd want ik moet eerst nog aan de babietjes!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder