Dit verhaal is gebaseerd op de titel die mijn vrouw heeft bedacht.
Vaak titels waar ik weinig mee kan, maar ik ga het wederom proberen.
Ik heb een zus, die is geestelijk gehandicapt en heeft het IQ van een kind van 2 ongeveer. Ze zit de hele dag in een stoel van voren naar achter te wiebelen en zingt dan standaard 2 liedjes.

De eerste is: Toeloelie (geen idee wat het is)
De tweede is: Baby mama mamamamama… Ook bij deze heb ik geen idee wat het is en waar het vandaan komt.

Mijn eigen dochter is 3 jaar, qua IQ dus al wijzer dan mijn zus van 44 jaar.
Een meisje die weet wat ze wil en het liefst haar eigen zin doordramt.
Dit heeft ze overigens van haar moeder, maar dat terzijde. 

Ik kan niet wachten tot mijn dochter straks in groep 3 zit, net leert schrijven en dan in de zomer aan mij vraagt: ‘Pap, mag het grote badje in de tuin worden opgeblazen?’ terwijl er al allerlei water attributen in de tuin liggen, is mijn antwoord: ‘Ik vind het wel even goed zo’. 
Maar ik wil het zo graag, toe?’ Ze kijkt me smekend aan.
het antwoord blijft nee.

Ze is het duidelijk niet eens met het gevoerde beleid.
Ze wordt boos, heel boos, zoals alleen zij dat kan.

‘Jongedame, ga jij maar even naar boven om af te koelen!’
Ze stampt de trap op.

Op haar kamer schrijft ze een briefje met de volgende tekst:
Papa
waarom mag ik niet in het groote bad
als jij het vein vin als ik stil ben dan
moet jij het groote bad opzet
dan gil ik niet mir

Ze gooit het naar beneden de tuin in. Maar het briefje waait over de schutting de achtertuin in van de buren. Ai. Paniek!
Ze roept: ‘Papa’, jij moet het briefje ophalen!’
‘Dat dacht ik dus even niet. Jij hebt dat briefje zelf uit het raam gegooid.’

Schoorvoetend loopt ze naar de voordeur en klopt aan.
De buurvrouw zit in de achtertuin en hoort niks. Ze heeft het briefje al gezien en heeft het weer over de schutting gegooid.
Ik zie het liggen en zeg: ‘Kijk, het briefje ligt hier.’
Zichtbaar opgelucht zegt ze: ‘Je mag het briefje wel verscheuren en weggooien.’

Ik kan niet wachten op die tijd. Maar eerst maar eens naar groep 1 na de zomer.

Categorieën: Hokusai bon

2 reacties

Suus · 31 januari 2019 op 23:04

Als je de eerste drie alinea’s achterwege had gelaten had ik je column gelezen met een lach en gedacht: wat een idealist, zo gaat het in de praktijk echt niet, leuk om te fantaseren. Maar misschien was dat ook juist wel je insteek niet.

    I-Pat · 2 februari 2019 op 14:11

    Het was inderdaad niet mijn insteek om Suus te laten lachen om mijn column.
    Maar toch bedankt voor je reactie

Geef een reactie

Avatar plaatshouder