Bah-ger!

De brandweer met twee wagens, ‘s nachts om half drie. Of heet dat ’s morgens? Nou ja, via mijn jankerige 112-oproep, komen ze na een half uur aangescheurd, met knipperlichten, walkie-talkies, helmen en glimmende pakken, om ons dijkhuis te redden dat bijna succesvol pogingen doet om boot te worden. Enorme slangen worden uitgerold en slurpen water met bagger de dijk over, de Linge in. Het souterrain probeer ik intussen met een blik – van het stoffer en blik – leeg te hozen. Als een onnozel kind dat de zee leeg wil scheppen. Op mijn blote voeten. Het water stroomt snel uit de tuin naar binnen. Nou ja, hier liggen nog tegels. Maar als het hoger komt dan de kleine drempel aan de achterkant, zal de houten vloer van mijn atelier helemaal bedorven zijn.
Het water staat daar tegen de lage ramen aan. De vensterbanken beginnen al vochtig te worden. Ik grijp stapels badlakens uit de kast en leg ze in rollen neer. Ze zijn snel doorweekt.

Echtgenoot waadt naar de schuur en zaagt vloekend stukken oud hout tot schotten, timmert ze tegen ramen en deuren aan en boetseert de naden dicht met hompen klei. De brandweerlieden graven intussen kuilen in het grind en gooien dat met volle scheppen achteloos tussen de bloemen. En dan gebeurt het wonder: het water begint heel langzaam te zakken. Net, net op tijd. Geen minuut langer had het moeten duren.

Ik biedt koffie, bier, taart en champagne aan, al heb ik dat behalve de koffie en het bier niet allemaal in huis. ‘Erg lief aangeboden, mevrouw’ zegt de opperhelm vriendelijk, ’maar we moeten nog een hele lijst adressen afwerken, want nog nooit voor zover wij weten, is er binnen een half uur zoveel regen gevallen’. Ze vertrekken. Wij blijven moe en opgelucht achter. Zetten een pot koffie en werken een aantal boterhammen naar binnen. Als bootwerkers, maar dat zijn we dan ook ongeveer. Moddersporen lopen door heel het huis en spetters zitten op de meest gekke plekken.

De volgende dag ontwerpt en tekent echtgenoot een heel nieuw draineringplan, bestelt grote pijpen, een pomp, een reservoir, vlotters en aansluitingen en er komt een deskundige waterman, die alles uitlegt, maar geen lettergreep te veel zegt. Zo, en dan kunnen de mini-deltawerken beginnen.

Hij graaft anderhalve week langs het huis naar de sloot een hele diep geul. Echtgenoot himself en niet de waterman: een en al bagger en enthousiasme. Ik koop veel krachteten in, voer geregeld gepelde bananen aan de grote baggerbaby, die braaf hapt. ’s Avonds is de badkamer een zooitje, maar er verschijnt uiteindelijk toch een wonderlijk blanke figuur aan tafel, die de volgende ochtend alweer vroeg verder gaat spelen in de moddergeulen. Met plezier, ook al is het zwaar.

Binnenkort is het af. Wat zal dat wennen zijn…