De muziek wordt ingezet, ‘Domani’ van Andrea Bocelli. Dat begint goed, want als iets mij kan raken, is het de warme stem van Andrea Bocelli. De lichten dimmen en op het podium verschijnt bijna vanuit het niets de ballerina. Ik kijk naar haar en zie dat haar lange haar strak naar achteren is gekamd, waarbij de strengen samenkomen in een knotje bovenop haar hoofd. De make-up is op een dusdanig geraffineerde manier aangebracht, dat het de frisheid van haar jonge gezicht accentueert. Het lijfje van haar balletpakje zit strak om haar bovenlichaam en gaat naadloos over in een uitwaaierende tutu. Haar lange door de zon gebruinde benen zijn pantyloos en aan haar voeten draagt zij vleeskleurige balletschoenen, wat de illusie geeft dat ze blootsvoets danst. Haar concentratie en emotie probeert ze te verbloemen achter een stoïcijnse blik.
Met trage bewegingen zet ze haar dans in, waarbij ze bijna meteen lijkt mee te zweven op de klanken. Heel even waant ze zich alleen op het podium. Haar armen bewegen als vanzelf mee op de bewegingen van haar benen. Na de eerste tonen gaat Bocelli helemaal los en springt de ballerina hoger dan ooit tevoren. Het lijkt haast alsof zij met haar bewegingen de zanger uitdaagt om, net als zij, alles te geven. De muziek gaat naar een hoger extase en zij gaat mee in de opzwepende klanken. In haar eigen wereld beleeft ze het verdriet en de pijn die door de zanger wordt overgebracht. Haar emotie begint de strijd op haar gezicht te winnen en verdringt de strenge stoïcijnse blik naar achteren. De muziek gaat naar het slot toe en de ballerina maakt zich op voor haar afsluiting. Traag zakt ze ineen, om met een knieval te eindigen.
De laatste klanken sterven weg, ze staat op en richt haar gezicht naar het donker gat, waar zich ergens in de duisternis haar publiek bevindt. Ze slikt de opkomende emotie weg en bijt op haar trillende onderlip om hem stil te krijgen. De traan die langzaam vanuit haar ooghoek naar beneden loopt gaat zijn eigen weg. Even is het doodstil in de zaal, alsof iedereen bang is het betoverende moment te beëindigen. Dan staat de zaal als één man op en krijgt de ballerina haar ovatie. Met haar ogen doorsteekt ze de duisternis, ze kijkt rond, zoekt en vindt, ze vindt mijn ogen en ziet mijn tranen. Nog nooit ben ik zo’n trotse vader geweest als op dit moment.
Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl
7 reacties
NicoleS · 4 juli 2016 op 07:35
Och Jan. Wat een ontzettend mooie column van een trotse vader.☺
Bruun · 4 juli 2016 op 10:28
Prachtige column Jan. Vader van twee dochters zijnde pinkte ik bij de clou stiekem een traantje met je mee.
Snarf · 4 juli 2016 op 18:39
Zoals altijd … TOP! Perfecte pointe.
Dees · 5 juli 2016 op 10:20
Hij is zo mooi. Gek dat je er weinig reacties op hebt gekregen, het is een pareltje. Mijn dochter is 19 maanden oud. Ik ben zeer benieuwd naar haar moment als ballerina, of zoiets dan.
arta · 5 juli 2016 op 10:46
Oh! Wat ontroerend
Mooi stuk, Jan.
J.oost · 5 juli 2016 op 14:06
Wat een prachtig verhaal Jan. De naam Andrea Bocelli zorgde ervoor dat ik hem ging lezen. Ben namelijk bezig met het maken van vakantie-CD’s om in de auto te beluisteren. Ik doe dat nog volgens de ‘ouderwetse’ methode. Ik ‘brand’ een CD. Zoon begrijpt dit niet, hij heeft Spotify..
Maar ik dwaal af, wat een prachtige column is dit!!
Nachtzuster · 6 juli 2016 op 19:13
Heel mooi, ontroerend en een juweeltje voor haar om later terug te lezen.