Ballonnen

December is een vrolijke maand. Steden zijn versierd en stralen volle winkels uit. Kom op, hoor je ze zeggen. Koop hier. Alphen aan den Rijn ook. De versiering is alle jaren hetzelfde. Maar dat maakt niet uit. Het geeft iets feestelijks en dat is de decembermaand ook. Natuurlijk is het een lokkertje om mensen vooral te laten kopen. Maakt niet uit. Ik geniet ervan en doe er volop aan mee. In december is het ook altijd drukker. Lijkt het tenminste. Misschien is het niet zo, maar zo oogt het wel. Gezapig sjokt de Alphense bevolking winkel in en uit. Op zoek naar mooie cadeaus. En op de een of andere manier lukt dat ook. Tassen vol verlaten de alsmaar leger wordende winkels.
Buiten lopen Pieten of een kerstman, geen rendieren. Schimmels ook niet trouwens. Wel Pieten die muziek kunnen maken. Muziekpieten. Jonge kinderen zie je genieten en zelfs volwassenen kijken minder chagrijnig. Misschien is december wel de meest tolerante maand van het jaar.
Altijd als het feest is zijn er ook ballonnen te koop. Ik weet niet waarom, maar ballonnen horen bij feest. Tegenwoordig heb je ze in alle vormen en maten. De originele peervorm zie je nog maar weinig. Kinderen willen allemaal zo’n zwevend ding. En geen ouder weigert een kind een ballon. Wie kent het niet? Huilende koters die een langzaam wegzwevende ballon nastaren. En dan de vader of moeder die een nieuwe beloven. Mooi.
Puerta Plata, een klein havenstadje in de Dominicaanse Republiek, 1984. Onze boot meerde daar af en zoals altijd na een tijd op zee lonkte de wal. Niets mis met een koud biertje na hard werken. Zo rond middernacht zoek ik nieuw vertier. Een nieuwe kroeg met misschien nieuwe uitdagingen. Op zoek naar bier en vrouwen. Een ding was zeker: bier lukt. Rond die tijd zag ik hem en mijn hart sprong open. Hij was blootsvoets en armoedig gekleed. Maar zijn ogen stonden helder, en zijn mond had een heerlijke lach die je alleen bij kinderen ziet. Hij was een jaar of tien en verkocht ballonnen. Midden in de nacht. Waar was zijn moeder? Of vader? Ik weet het niet. Hij sprak Spaans en ik niet. Wat hij daar deed wist ik wel. Ballonnen verkopen. Van die echte peervormige.
Ik gaf hem geld en weigerde de ballon. Wat moet je ermee in de kroeg. We stonden daar. Hij, een tienjarige jongen en ik, een bijna man van negentien. Ergens verscheurde het mijn hart. In mijn achterzak genoeg geld om hem en zijn familie een maand lang van eten te voorzien. En gezien zijn kleding was enige financiële ondersteuning best welkom. Maar wat kun je doen in je eentje? Wat ik wel begreep was dat de verdienste nog niet hoog was. Misschien een slechte avond voor ballonnen. Ik bracht hem daarom naar het begin van de steiger waar onze boot lag te dobberen. Tweehonderd man aan boord. Moet lukken, dacht ik. Daar liet ik hem achter. Toen ik veel later terugkwam was hij weg. Heb hem nooit meer gezien.
Ik wandel graag door de stad. Gewoon even buiten en wat rondkijken, vooral naar mensen. En overal verkopen ze ballonnen. En altijd verkocht door volwassen mensen. Geen kinderen.
Eigenlijk is het niet veel. Wat lucht met een zakje erom. Toch het einde voor veel kinderen. Maar bij elke ballon die ik zie weet ik dat er meer inzit dan alleen lucht.
Herinneringen.