Uit nauwelijks opgetrokken vuurwerkdampen komen ze weer tevoorschijn, de dikkerds. Na zich een maand lang verschanst te hebben achter grote schalen oliebollen en gourmetschotels gaan ze ineens weer sporten. Nou ja, sporten. Enkel het groteske geschud dat ik vanachter mijn raam langs zie trekken doet vermoeden dat hier geprobeerd wordt hard te lopen. Gebiologeerd aanschouw ik het natuurgeweld, hoe die kipfiletjes, zwembandjes, zadeltassen en blubberbillen in klotsende golfbewegingen tegen het lichaam slaan. Ze doen alsof deze ballast alleen te wijten is aan die zware decembermaand. De toeschouwer weet beter. Dit is zorgvuldig opgebouwd bankvet. Het resultaat van een duurzame en harmonieuze balans tussen stevig bunkeren en vooral niet van de bank komen.

Toch kijk ik met veel ontzag. Ik voel welhaast zelf de pijn, als ik de schokken zie die de gewrichten moeten verduren. Hoe het zweet de huid schuurt op plekken die al dagelijks in de verdrukking zitten, die wellicht al jaren geen zon of een vochtvrije omgeving hebben mogen ervaren.

Wat heeft ze doen besluiten nu wel nu ineens te gaan hardlopen? Is het schuldgevoel? Waren het de beangstigende woorden van de dokter? Is dit makkelijker dan het laten staan van die vette oliebollen, kipkluifjes, of chocoladecake? Terwijl ze weten dat het hardlopen geen effect heeft. Het enige resultaat is allerhande voet-, knie-, en hartklachten. En hier en daar wat geschrokken kinderen.

Aan het einde van de straat zie ik dat het vertrouwen van de hardloper in het hogere doel, die droom van een slank lichaam, al langzaam af begint te brokkelen. Het trainingspak vertoont zweetplekken op gênante plaatsen. De ogen staan hol en de spekkige armen kletsen levenloos tegen het lijf. Hallucinaties verschijnen. Broodjes frikandel rennen een stukje mee. Op het bankje nodigt een donut hem uit even te komen zitten. Uitgeput geeft hij toe.

Hoofdschuddend plof ik neer op de bank voor de tv, in mijn lievelingsbroek. Die eigenlijk best strak zit. Zappend kom ik langs een reclame voor een buikspiertrainer. En voel zelf ook even.
Ik ga nú mijn hardloopschoenen zoeken.

Categorieën: Maatschappij

4 reacties

Harrie · 16 januari 2013 op 09:55

Het vlees is zwak. Zelfs van schrijvers. Hebben jouw hardloopschoenen ook spekzolen? Leuke column.

Yfs · 17 januari 2013 op 08:33

[quote]Uit nauwelijks opgetrokken vuurwerkdampen komen ze weer tevoorschijn, de dikkerds[/quote]

Wow.. en dat is alleen nog maar de eerste regel. Daarmee had je meteeen mijn volle aandacht die vervolgens niet meer afzwakte!

[quote]Broodjes frikandel rennen een stukje mee. [/quote]
:hammer: :hammer:

Hilarisch geschreven, vooral als je het als een zeer visueel ingesteld iemand als ik heb gelezen.

Alleen je slotalinea was denk ik iets sterker geweest als je de drie laatste regels had weggelaten!

Een column om van te ‘smullen’! :wave:

Mien · 17 januari 2013 op 12:41

Ha, dat mag ik wel.
Van die [b][u][url=http://examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=11408]afslankcolumns[/url][/u][/b].
Lijnen gvd, totdat je zo dik bent als je eigen pen.
Wat een (des)illusie.
Wie gebruikt er immers nog een pen?

Mien

Ferrara · 17 januari 2013 op 13:11

Bij het lezen van de eerste zin dacht ik dat jij je vergist had in de titel.
Verschil zit slechts in die ene letter, het eindresultaat blijft gelijk.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder