De lichtgevende wijzers van mijn horloge vertellen me dat het tien over vier is. Stefan drukt zijn sigaret uit in de overvolle asbak van mijn bestelbus. Hij kijkt me aan. “Klaar om een mooie slag te slaan?”

“Die vervloekte bivakmutsen ook! De gaten zitten overal. Behalve voor mijn ogen!” Stefan foetert hardop. “Ssssst!” sis ik tegen hem. Stefan krabbelt op en trapt tegen het paaltje waar hij net overheen is gevallen.

De afgelopen dagen heb ik onopvallend in de wijk rondgehangen. Op zoek naar woningen waarvan eigenaren in deze vakantieperiode de tips om inbraak te voorkomen aan hun laars lappen. Mijn oog is gevallen op de grote vrijstaande villa waar we nu voor staan. Een tamelijk simpel hekwerk scheidt ons van het goudmijntje dat we hopen aan te treffen.

In een paar soepele bewegingen ben ik over het hek. Appeltje eitje. Het geluid van de voetstappen op het grind van de oprijlaan lijkt in staat mensen van drie straten verder te alarmeren. “Wat een ellende, dat grind!” zeg ik gedempt en loop zo voorzichtig mogelijk verder.

Het is gek dat ik alleen mijn eigen voetstappen de stilte van de nacht hoor verstoren. Als ik achterom kijk is er geen Stefan. Op mijn tenen sluip ik terug naar het hek. Daar tref ik Stefan aan. Tussen de spijlen. “Wat doe je, man?” sis ik vragend. “Hernia,” kreunt Stefan. “Het klimmen lukt niet.” Ik trek en duw, maar Stefan zit muurvast. Er zit niets anders op. Ik bel de hulpdiensten.

Aan het einde van de nacht zitten Stefan en ik samen in een bus. Niet in mijn bestelbus volgeladen met tv’s, laptops en sieraden. In de handboeien zitten we op de achterbank van een politiebus. Achter ons sluit het automatische hek van het bureau. “We zijn er,” zegt de agente.

 


8 reacties

Arta · 22 april 2018 op 13:21

Wat leuk dat je meedoen!!

Lekker ingeleefd, opdracht goed uitgevoerd! (Op het aantal woorden na)

Mien · 22 april 2018 op 22:55

Nu maar hopen dat verzekering Zilveren Kluis de geleden schade dekt. Leuk stukje.

Nummer 22 · 23 april 2018 op 08:03

Verrassend? door herni geboeid worden?

Karen.2.0 · 23 april 2018 op 09:09

Boeiend! Met steelse blik gelezen 😉

emaessen · 23 april 2018 op 23:36

Ons gezapige Nederland weer hoor. De een koopt een vrijstaande villa en denkt alleen aan de beveiliging. De ander heeft geen paspoort en mag zestien jaar lang van baantje naar baantje sleuren om al die tijd door de goegemeente uitgekotst te worden. Lang leve Rutte.

Marieke · 24 april 2018 op 06:50

Er valt best wel wat aan te merken op Nederland, ja. Als je willens en wetens een levensstijl in stand houdt die je gezondheid aan gort helpt is er geen ziekenhuis dat je zal weigeren of op een ellenlange wachtlijst zet. Heb je buiten je wil om een persoonlijkheidsstoornis dan is het niet vanzelfsprekend dat je geholpen wordt. En zo is er heel veel te klagen, want dat is ook gezapig Nederland.

Maar ja….is het in andere landen beter? Zou het echt een wereld van verschil maken voor de nu al benadeelde mensen in zwakkere posities als er een andere premier komt?

Nummer 22 · 24 april 2018 op 07:33

Tsja…tevreden kunnen zijn is moeilijk. Relativeren met een lach kan soms verlichting geven! (Nee, niet die van Philips want die produceert geen lampen meer). En Rutte, ach… laten we even in stilte vloeken want dat is net als bidden ook aangeleerd.
Ik reis over de wereld om mijn werk uit te voeren maar verlang direct, in een ver land, naar ons land aan de zee, tussen de dijken en onze multiculturele samenleving. In de file staan op weg naar huis en de haastige medeweggebruikers ‘ ik ben bijna thuis’… die vrijheid koester ik in goede en minder goede tijden.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder