Bekentenis

Ik beken. Het ging allemaal veel te snel. Toen ik afgelopen weekend wakker naast je werd, wist ik dat het beter bij die paar onschuldige weken gebleven was. Ik wist dat ik het niet kon – ik heb het immers nooit gekund – houden van iemand anders, iemand die niet mezelf was. Maar ik wou het toch proberen. Al was het maar uit schuldgevoel; hoe ik zei dat jij en ik een eeuwigdurend sprookje was, hoe jij zei dat ik zo mooi was en zo lief en zo goed met woorden. Hoe ik dacht aan de dingen die ik schreef voor jou, en nog voor zo veel anderen. Soms is het beter onzichtbare woorden te spreken. Maar dat kan ik niet. Er is geen woord zonder hemelzoete klank dat niet bij jou past. Vanmorgen bijvoorbeeld. Ik werd te laat wakker, jij speurde mijn kamer af op zoek naar een boek van psychologie, een appel en koek voor in de pauze en een geodriehoek. Lief-de. Of eergister, toen ik per uitzondering eens vroeg uit de veren was, en je een zogenaamd korte morgensiësta op mijn bed hield. Af en toe gaf je, met een blik op de spiegel, – volgens jou – handige tips. En hoewel ik mannelijk advies over mascara en het meest-geschikte-jurkje-op-woensdag normaalgezien niet echt een referentie vindt, wordt ik hemeldromerig als ik eraan denk hoe je je uitslooft voor het meisje in de spiegel, dat per toeval mezelf is. Nee, ik durfde je niet te zeggen dat ik mannen die kledingadvies geven, nog het liefst vergelijk met bakkers die vrouwen adviseren over de braadtijd van varkensvlees. Ver-liefd.

Ze zeggen zoveel. Dat ik me aanstel, kussen in de buurt van bushokjes taboe is, het niet normaal is dat ik boven iedere letter ‘i’ in mijn cursus Nederlands een hartje teken, zij wel eens een paardenbloem maar nooit een rode roos van hun liefje kregen en dat ik zoveel veranderd ben. Maar zij weten zo weinig, ze denken zo fout. Niet ik ben veranderd, maar mijn leven is veranderd. Ik sta op met jouw hand in m’n zij of jouw foto onder mijn kussen en ik ga slapen in jouw pyjama of met mijn koude benen tegen jouw warme lijf. De tijd daartussen besteed ik aan denken aan jou en bellen met jou.
Zie je het, het is jij, je hebt een leegte gevuld van wie ik niet wist dat ze bestond. Jij bént mijn leven, Ge-Lief-de.