Bel Je Moeder

“Het leven is een feest, en jij bent uitgenodigd” , staat er op een van de vele Loesje kaarten die ik in huis heb. Een mooie gedachte.

Vandaag had ik echter wat moeite hier mijn levensmotto van te maken. Ik ben laat opgestaan, ik heb me voor de wereld toonbaar gemaakt, ik ben naar het café waar ik werk gegaan en ik ben de dag begonnen. Koffiezet apparaat aan, muziek aan, wc’s schoonmaken, kassa tellen, vloer vegen, en dan vriendelijk lachen wanneer de eerste klanten binnenkomen…het is leuk werk hoor, begrijp me niet verkeerd.
En dan bel je je moeder op, omdat ze ziek is geweest en je maakt je zorgen. Ze vertelt je, dat je opa in het ziekenhuis ligt. Hartproblemen. Opa woont in Zweden, dus we kunnen niet zomaar 1-2-3 naar hem toe. Een vervelend begin van de dag, dat staat vast. Ik moest steeds aan hem denken. Hij is een stoere jager, een originele viking. Hij hoort niet thuis in een ziekenhuis bed. Ik wil naar hem toe! Maar de klanten wachten op hun koffie en je glimlach, en het leven gaat door, dus je gaat verder met je werk.

En dan bel je een vriendin op, omdat je haar twee weken niet hebt gezien en ’s avonds lekker voor haar wilt koken. En wilt kletsen. En zeuren over je non-existentiële liefdesleven. En over kleren, en afvallen, en make-up, en alles wat een single vrouw anno 2005 gemiddeld bezighoudt. En dan zegt ze “ Ik kan niet komen, ik heb mijn moeder net gecremeerd.”

Ik vloek zelden, maar jezus christus en godverdomme en kankerzooi. Die komt op mijn lijstje van de meest surrealistische gesprekken ooit. Het klonk zo vreemd in de oren, alsof ze eventjes in een andere taal sprak. Het was leuker geweest als het een –zeer slechte- smoes was geweest. Maar haar mama is dood. Weg. Een paar hoopjes as, één windvlaag en alsof het nooit geweest is. En ik hoor het aan terwijl ik in de reflectie van de chromen koelkast mijn make-up check. Wat ben ik toch een loser.

Ik ben me op dit soort momenten zo bewust van mijn oppervlakkigheid. Niets bijzonders hoor, we bezitten het allemaal, maar het irriteert me mateloos. Wat me ook irriteert, is dat we een natuurramp, een sterfgeval, een oorlog nodig hebben om terug bij de essentie van het alles te komen. Om tegen elkaar te zeggen ‘ik hou van je’. Als alles goed gaat, dan komt die oppervlakkigheid weer om de hoek sluipen. Dan koop je nietszeggende, ongeïnspireerde goedkope troep bij de Xenos, dan maak je er een drama van als je haar niet goed zit, dan sta je voor een winkelruit terwijl je denkt “Als ik die schoenen niet de mijne maak, dan is mijn hele dag verpest. Hoe heb ik ooit zonder die schoenen geleefd?”

Toen mijn oma begraven werd, ruim een maand geleden, had ik ook die schuldgevoelens. En het clichématige gevoel van ‘wat doe ik met mijn leven? Ik moet meer genieten, ik moet dit of dat anders doen.’ Ik vond het ook zo jammer dat ik haar niet beter had leren kennen. Dat is natuurlijk hypocriet, ik heb nooit een band met haar gehad en daar nooit de behoefte voor gevoeld. De kloof tussen ons was te groot om ooit te overbruggen.

Toen haar kist de grond inging, en wij er allemaal snikkend omheen stonden, schrok ik me kapot. Omdat ik dit voor de eerste keer meemaakte, had ik mij voorgesteld dat ze je zo’n 30 centimeter onder de grond begraven. Maar de kist blééf maar zakken en zakken, tot zij uiteindelijk op wat leek wel twee meter diepte gelost werd. Zo diep… zo definitief. Je zou er levend zelfs niet uit kunnen kruipen. Ik vond het alles behalve mooi, ik vond het walgelijk. (Hallo, mijn oma ligt daar hoor!)

Mijn opa is nu alleen. Hij gaat elke dag naar haar graf, praat met haar, legt verse bloemen neer. Vorige week vierde hij bij haar graf hun verlovingsdag. Zestig jaar lang hebben zij het samen gevierd, hoe zij in 1944 tussen de bombardementen door elkaar eeuwig trouw beloofden. En nu moet zo’n oude gebroken man elke dag bij een hoop zand zitten, helemaal alleen. Ik vind het onmenselijk, ik vind het onacceptabel dat wij dit soort dingen moeten doormaken. Is dat nu de beloning die je krijgt voor een leven lang hard te gewerkt hebben, een leven lang je vrouw bemind te hebben?
Een hoop zand en een leeg huis.

Waarom is het zo moeilijk om van de kleine dingen te genieten?

Waarom willen we zoveel geld, een auto, minimaal twee vakanties, een dvdspeler, max factor long lasting lipgloss en elke jaar nieuwe kerstballen in de boom?
Ik wil terug naar de basis van het alles, naar de essentie van mijn bestaan. Maar ik weet niet hoe ik er moet komen, ik ben zwak en verdwaald! En mijn blik is vertroebeld door al die nieuwe spulletjes van de Xenos.

En nu wil ik graag dat iedereen zijn of haar moeder opbelt. Om te zeggen hoeveel je van haar houdt.