‘Berenkroket’

Ik nam vandaag, Kerstavond,  deel een aan keukentafelgesprek in een Finse keuken. Nu kan ik jullie vertellen dat een keukentafelgesprek hier, iets heel anders is dan in Nederland. In ons land is het een gesprek is van een sociaal werker met een zieke of nooddruftige, om de laatste een zorgpoot uit te draaien.

Een keukengesprek in Finland is een gezellige bijeenkomst met familie, vrienden of bekenden en omdat er voldoende Glökki (een soort Glühwein) op de  Kersttafel staat, is een goede sfeer gewaarbord.

Dit zijn de momenten dat ik mijn stokpaardjes uit Nederland weer de vrije loop kan geven. Ik ben weer in geestelijke opstand, gehoord hebbend van de vreugde die in Nederland bij enkele gekken is opgewekt door de komst van ‘steeds meer wolven’. Ze zitten er niet mee als een kudde schapen wordt doodgebeten en binnenkort ook een mens een hap uit de broek krijgt. In Duitsland is al een man aangevallen. Intussen zitten deze aanbidders op hun knieën rond een vieze dikke drol om te bewijzen dat die van een wolf is. 

‘Jullie schieten hier in Finland wolven vast en zeker hartstikke dood’, liet ik mij ontvallen.

Er ontstond aarzeling aan de keukentafel. ‘Officieel niet’ zei Olli.  Ik wist genoeg. Stropers zijn het en mutsen van wolvenbont zijn regelmatig op straat te zien. 

‘Maar beren in de bebouwde kom van de stad of een dorp, die gaan toch wel meteen voor het vuurpeloton?’, probeerde ik nog. Weer dezelfde veelzeggende stilte. ‘Of voor de bijl?’ Met een handgebaar werd duidelijk gemaakt dat ook dit een beschermde diersoort is.

‘Berenvlees is wel heel lekker’ zei neef Pekka enthousiast.
‘Dat is zo’ zei ik vol overtuiging.
Verbazing alom. Belazert hij ons wel of niet? Berenvlees is namelijk heel schaars.
’Ik eet in Nederland regelmatig een berenlul’, zei ik met uitgestreken gelaat.

Er werd hard gelachen, maar ik bleef serieus, nam mijn iPad in mijn hand en presenteerde een foto van een schaal waarop een stapel goudbruine grof gepaneerde kroketten was uitgestald. Hilariteit; mijn schouders werden bijna blauw geslagen.

Vriend Juha sprong op : ‘Ja! Ik heb dat vorig jaar in Den Haag gegeten. Heet dat echt een berenlul of neem je ons in de maling?’ 

‘Nee, beslist niet. Als je in Nederland om een berenlul vraagt, krijg je dit gerecht’.

‘Hartstikke lekker’bevestigde Juha.

Intussen had ik zelf wel flinke trek in een kroketje bij het pilsje dat inmiddels op tafel stond.

Helaas. Er zijn in Finland wel veel beren, maar geen berenkroketten.