Beroepsgeheim

Heel voorzichtig steek ik mijn sleutel in het slot van de voordeur, houd mijn adem in en duw hem open. Hij piept niet. In tijgersluipgang klim ik de trap op, ondertussen gefixeerd op elk hoorbaar geluid. Mijn kinderen hebben de domme gewoonte om vlak voor ik thuiskom alle zonden van de dag nog even met de oppas door te nemen, met als ultieme doel ‘het toch vooral niet tegen mamma te vertellen’. Mijn bijzondere binnenkomst verzekert mij ervan dat ik altijd overal van op de hoogte ben, zonder dat er direct actie van mij verwacht wordt. Zo handig.

De telefoon. Oeps, heb ik hem weer thuis laten liggen.

[i]“Hallo, met Marie.
…
Nee, mijn mamma is niet thuis. Ze is weer werken.
…
Om half zes, maar als ze nog een klant heeft kan het ietsje later worden. Krijgt ze wel veel extra centjes voor, hoor, hihi.
…
Uhm… Ik weet niet precies wat ze doet. Er bellen allemaal mannen, die wat van haar willen, ofzo. Laatst moesten wij nog zó lachen om haar met mijnheer P. Nis.
…
Ja, soms ook vrouwen.
…
Nee, die mensen komen niet thuis. Dan zou het hier toch veel te druk worden?
…
Gewoon, dan doen ze iets met apparaatjes en machientjes, weet je wel. Allemaal hebben ze problemen, maar mamma zegt altijd ‘Als de klant maar tevreden wordt’.”[/i]

Muisstil, op de bovenste trede van de trap probeer ik mijn lachen in te houden. Ik heb geen idee wie ze aan de telefoon heeft, maar zou diegene zijn gezicht wel eens willen zien.

[i]“Ze zegt dat de klanten altijd tevreden over haar zijn, dus ze kan het heel goed.” [/i]Marie’s stem begint plots wat geïrriteerd te klinken, wanneer ze vervolgt: [i]“Waarom wil jij dat eigenlijk allemaal weten? Ben jij ook een klant soms? Moet ze jou ook helpen?”
…
Dan wil ze niet met je praten. Gisteren liep ze nog te mopperen dat iedereen zoveel van haar wilde en dat ze doodmoe was.”[/i]

Verraden. Shit. Ik gier het uit.
[i]“Oh, ze komt net binnen. Ik geef ze wel even.” [/i]Vlak voor de huiskamerdeur opent ben ik in de ‘binnenkomhouding’ gesprongen. Met de telefoon, alsof het een stinkende hondendrol is, ver voor zich uitgestoken, mompelt mijn dochter ongeïnteresseerd: [i]“Hier. Voor jou”.[/i]

“Goedenavond, Met Arta”, zeg ik met een onderdrukte lach in mijn stem.
“Met Ivo van Oxfam-Novib, heeft u tijd voor een paar vragen?” Dat ook hij een giechel in zijn stem heeft negeer ik vrolijk. Met onvervalst nep-Bosch accent antwoord ik: “Ach ventje, túúrlijk heb ik wel wat tijd voor zo’n leukertje, maar niet nu. Ik moet bijbeunen, want die koters willen een plee-steesjun-drie met de Kerst, dus ik moet nog effe wat klantjes afwerken dit weekend. Alles voor mijn bloedjes. Bel na de feestdagen nog maar eens terug.”

[i]”Wie was dat eigenlijk?”[/i]
“Gewoon… een klant.”