De jaren 80 mogen toch wel gezien worden als de [i]killing fields[/i] van alles wat leuk en aardig was. Waarom? Er zijn drie eenvoudige voorbeelden te noemen. Architectuur -in de ruimste zin des woords-, kleding en -wat mij het meest aan het hart gaat- muziek. Architectuur gaat mij dan vooral om de inrichting van de woningen. De jaren 60 en 70 wisten ons de dompelen in een soort zachtheid, een lieflijkheid die het onmogelijk maakte om welke handeling dan ook te zien als ‘bruut’. Wie zou nou een welgemikte muilpeer op vrouwlief kunnen veroordelen wanneer dit gebeurt in een kamer die zo snoezig is ingericht dat zelfs een Troetelbeer er darmkramp van zou krijgen? Dit staat in schril contrast tot welke ruimte dan ook in de jaren 80. Elke ruimte zag er uit alsof het ingericht was door iemand met een partij smetvrees om ‘u’ tegen te zeggen. Dit klinische werd destijds echter mooi gevonden, Joost mag weten waarom. In een kamer die ingericht is in de [i]80’s style[/i] lijkt zelfs een arm op de schouder van vrouwlief op een brute aanranding. In een omgeving als dat wordt niets liefdevols geboren, alles sterft in de schoot.

Nu heeft elk decennium natuurlijk zo zijn gekheden, maar de jaren 80 hebben baanbrekend werk verricht op het gebied van acceptatie van lelijkheid. Ook auditief is er in die jaren het nodige mis gegaan. Om maar meteen te beginnen met de hoofdmoot: muziek in de jaren 80. Het feit dat er ’80’s parties’ zijn zegt al genoeg. Heeft iemand ooit gehoord van een [i]40’s party[/i]? Of van een [i]50’s party[/i]? Of hing er destijds een dusdanig drukkende sfeer dat er niet tegenop te [i]partyen[/i] was? Ja, er zijn 70’s en zelfs 90’s parties, nou en? Dat doet niets af aan mijn punt. Mijn buurman heeft een hond die bijt en mijn overbuurman zelfs twee, maar dat zegt toch niet dat élke denkbare hond bijt?
Het feit dat een homoseksuele kontklapperorgie als WHAM! met een nummer als ‘Wake Me Up Before You Go-Go’ zo groots heeft gescoord is een reden om mondiaal het licht uit te doen, maar niets van dat alles. Strak in het leer getrokken staan in homobars rond de wereld mannen ingesmeerd met warme olie tegen elkaar aan te schurken op de beat van dit nummer. De synthesizer is dusdanig massaal opgekomen dat we er nu nog steeds van herstellen.
Erger nog is dat bands die goéde muziek maakten de billen hebben gespreid en zich stuk voor stuk hebben laten nemen door de platenmaatschappijen. Het glijmiddel was geld. Als een worstfabriek wordt er een homogene derrie over ons uitgestort die nog geslikt wordt ook. In dit van hogerhand gedefinieerde koninkrijk is de klant koning.

De kleding is zelfs voor kledingfetisjist Mike de Boer te avantgarde. Medelijden, sociale controle en spiegels leken op vakantie in de jaren 80. De stadsreinigingsdienst werd afgeschaft, vrouwen schuimden als dweilen de straten af.
Het haar was van een vergelijkbare tragiek, maar ik kapper al tijden niet frequent genoeg om hier een onderbouwde mening over te vormen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik uit respect voor m’n moeder met het merendeel van de coupes nog niet dood gevonden zou willen worden. Nog liever op Rita Verdonk sterven dan met een haardracht alsof de draaideur niet meewerkte.

Waar o waar is de zoete zachtheid van de soft focus? Ik en mijn hippiemeisje, stoeiend in het gras op een lome zomerzondagmiddag. Het leven was nog overzichtelijk, stilte nog mogelijk, de wereld nog groots.

De jaren 80, ik keek rond en zag een wereld gek worden.


4 reacties

DriekOplopers · 27 december 2008 op 15:32

Topcolumn! In de jaren-80 is mijn lieve Amsterdam ook ernstig verwond door spuuglelijke nieuwbouw, waarschijnlijk bedacht door blinde architecten. “Sober en doelmatig” moest het zijn. Pure armoe dus!

En over de kleding maar te zwijgen.

Met verbijstering kijk ik weleens naar foto’s van (ook) mijzelf in die tijd. Verschrikkelijk…

Neuskleuter · 29 december 2008 op 12:34

[quote]Wie zou nou een welgemikte muilpeer op vrouwlief kunnen veroordelen wanneer dit gebeurt in een kamer die zo snoezig is ingericht dat zelfs een Troetelbeer er darmkramp van zou krijgen?[/quote]
Leuk, dit soort dingen. Het is wel lastig om alle lelijkheid van de jaren ’80 in een column te vatten en het lijkt dan ook of je kappersdeel wat plichtmatig is toegevoegd om het rijtje te completeren. Zeg er echter nooit bij dat je er niet zo in thuis bent, dat haalt je eigen mening onderuit.

Nu nog wat ‘m’n’ uitschrijven als ‘mijn’ en een bezoekje brengen aan een ’50’s party (ja, ze bestaan!) Ik ben benieuwd wat er dan uitrolt, het kan alleen maar leuk zijn!

Troy · 29 december 2008 op 19:14

Erg leuke en goedgeschreven column, hoewel ik een sucker ben voor veel van de 80’s muziek.

KawaSutra · 30 december 2008 op 19:49

Ik geloof dat je de jaren 80 wel treffend beschreven hebt. Alleen de muziekcultuur was volgens mij juist ontstaan door het afzetten tegen dat jaren 80 gevoel.
Eindelijk eens swing-muziek waarmee je uit je dak kon gaan, eye-liner voor (ook hetero) mannen. De Travolta-hype met zijn rock & roll-revival, Doe Maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
Nee, ik heb me wel vermaakt.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder