Bindingsangst

Tien jaar geleden was ik jong en onbevangen. Ik kreeg een relatie met een jongen van vier jaar ouder en we hadden het fijn samen. Hand in hand op het strand, samen naar de bioscoop, een lieve kus in mijn nek, samen de Kerst in en ik was gelukkig. Ik dacht niet na over de toekomst. Ik was niet kritisch over wat hij wel en niet had. Ik had geen benul van tot elkaar komen en afstand nemen. Nee, we waren samen en daar ging het om. Na een jaar of zes begon er iets te veranderen. Ik was bezig met mijn hbo-studie. Ik kreeg nieuwe vrienden en vriendinnen om mij heen en ging het studentenleven ervaren. Ik ontwikkelde, groeide en werd wijzer. En, daar kwam de twijfel. Was hij wel de ware? Wilde ik met hem samen oud worden? Wilde ik 5 avonden in de week op de bank zitten? Kon ik nog met volle overtuiging “ik houd van je” zeggen. Ik wist het niet, maar diep van binnen wist ik het wel. Ik zou geen volmondig “ja” kunnen zeggen bij het altaar. De twijfel werd groter en ik begon te draaien. Diep van binnen was de keuze gemaakt maar nu moest ik hem zelf nog maken en uitspreken. Die bewustwording maakte mij ziek van ellende. Ik moest mijn maatje vaarwel zeggen. Mijn stukje wederhelft verlaten. Ik moest alleen de wereld in.

En het gebeurde. Na anderhalf jaar twijfel kon ik het niet meer aan. Ik ben met de moed in mijn schoenen naar hem toe gereden en heb er een punt achter gezet. Mijn wereld stortte in. Hoe zou dit ooit nog goed komen?
Na 6 maanden van intens verdriet kroop ik weer uit mijn schulp. Ik ontmoette de man van mijn dromen maar die bleek, na twee maanden samenzijn, getrouwd. Ik haatte hem niet, ik was zijn Snowqueen geweest en ik had weer ervaren hoe verliefd zijn voelde. En, ik had mijn zelfvertrouwen weer terug en ik voelde me aantrekkelijk en begeerlijk.

Zo stapte ik weer onbevangen verder in het leven, maar nu in het vrijgezellenleven. Maar, tot mijn grote schrik bleek dat het vrijgezellenleven lang niet meer zo onbevangen was als dat ik dacht. Ik was kritisch geworden, en niet alleen ik, ook het andere geslacht. Niks eerst een kus en hand in hand op het strand. Geen voorstellen aan de ouders meer. Nee, het woord “verkering” was uit de dikke Van Dale verdwenen. Samen wakker worden met de liefde van je leven? Nee, wakker worden na een avondje stappen met een man waar je nog net de naam van had onthouden. Ik ging ineens nadenken of ik iemand wel zomaar een sms kon sturen want ja, ik wilde niet degene zijn die kwetsbaar was. Laat die ander maar reageren. Het spelletje afstand en nabijheid deed haar intrede. Jij komt dichterbij? Oh, dan doe ik een stapje terug want ik vind het eigenlijk wel heel eng dat jij binnen mijn territorium komt.
Ik kom naar jou toe? Voor jou een reden om te bedenken of dit eigenlijk wel is wat je wilt.

Waar is de puurheid van de relatie gebleven? Waar is de onbevangenheid van geven en ontvangen. Waarom zijn we zo bang om gekwetst te worden?

We durven niet meer, redden het alleen ook wel. We zijn van onze individualiteit gaan houden. We hebben net een eigen leven opgebouwd en zijn niet meer van plan om dit op te geven. We hebben de les van het leven geleerd.

Van de week keek ik in mijn agenda. Over een kleine twee maanden is het Kerst. Daar zit ik dan met mijn individualiteit. Oh wat verlang ik naar een avondje op de bank met iemand die me begrijpt en die aan een blik in mijn ogen al genoeg heeft. Misschien brengt Sinterklaas de ware voor mij mee? Kunnen we gezellig mee gourmetten op eerste Kerstdag bij mijn ouders!

[email]suzannejmg@hotmail.com[/email]