Bleek!

,,Kind wat draag jij een beeldig topje” kirt de chique geklede dame waarmee aan een tafeltje hang. ,, Mag ik even voelen? O ja, net wat ik dacht, puur zijde. Trouwens, wat een beeldschoon dessin, ik vermoed dat het een klein vermogen heeft gekost .” Even sta ik met een mond vol tanden. De chique dame tikt vragend op mijn arm en ik antwoord grijnzend: ,, Dank u voor het compliment. Het heeft inderdaad veel gekost maar het is dan ook origineel handwerk”. En in gedachte ga ik terug naar oudejaarsavond.

‘Wij krijgen visite. Stoelen en banken staan strategisch voor de tv opgesteld . We hebben allemaal zin in een avondje cabaret. Kaarsjes flonkeren, koffie pruttelt en de oliebollen staan binnen handbereik. Hartige hapjes zijn al gemaakt en wijn en champagne komen alvast op temperatuur. Ik heb mijn föhnverse kapsel van een laklaag voorzien en mijn gezicht in oorlogskleuren geverfd. Omringd door het wolkje dure parfum voel ik me hartstikke chique. Speciaal voor deze avond heb ik een prachtig zwart jasje en een zwartblauw glanzend topje aangeschaft. Ik heb de prijskaartjes er zonet van afgeknipt. Ik kijk in de spiegel van de slaapkamerkast en knik goedkeurend. Het is dan ook erg schemerig in de slaapkamer.

Nu alleen nog het toilet inspecteren, en dan is alles visiteklaar. Ik open de wc-deur en besnuffel elk hoekje en gaatje. Net wat ik dacht, omdat mijn manvolk last heeft van stuurproblemen, ruikt het niet meer zo fris. Dat vraagt om een scheutje bleek. Nu prik ik altijd gaatjes in doppen van schoonmaakmiddelenflessen en door het sproei-effect worden alle hoekje en gaatjes gereinigd. Ik pak de fles, knijp er eens flink in. Maar in plaats van een bescheiden gesis, klinkt er een luide knal. De dop van de fles vliegt als een champagnekurk tegen het plafond en ik word getrakteerd op een flinke scheut bleek. Het venijnige goedje drupt, via een pluk haar, naar mijn ogen.

In paniek ren ik naar de keuken en stop mijn hoofd onder de kraan. Goedkope chloorlucht verdringt mijn dure parfumwalmpje. Oorlogskleuren verdwijnen in het gootsteenputje. Pas na vijf minuten spoelen, acht ik mezelf bleekvrij. Ik graai een keukendoek van het haakje en droog mijn haar en gezicht. Weer loop ik naar de spiegel. Gelukkig kan ik nog zien. Maar zie ik wel goed? Ik lijk wel een vogelverschrikker. Mijn haar staat recht omhoog, een mascaraspoor loopt van oog naar kin en de lipstick zit tot aan mijn oren. Mijn gloednieuwe zwarte jasje zit vol gele spikkels en midden in het topje verschijnt een zalmroze kring.

Ik trek mijn oude kloffie weer aan en gehuld in een schoonmaakwalmpje verwelkom ik mijn visite. Het enige zichtbare is een chloorgele haarpluk.’
En mijn kleding? Een verfbad maakte het zwarte jasje weer helemaal zwart. Het topje is ook gered. Met dezelfde fles bleekmiddel heb ik de vlek , kringetje voor kringetje, uiterst zorgvuldig vermenigvuldigd. En zo ontstond er een zeer apart dessin.

Dus ik heb geen woord gelogen. Het heeft heel wat gekost. Namelijk moeite. Heel veel moeite.