Ik denk er nog wel eens aan.
Mijn eerste ontmoeting met de ter beschikking gestelde moordenaar. Tijdens het gesprek probeer ik iets in zijn staalblauwe ogen te zien maar die handen, die handen laten me niet los. [i]Op dertig juli 1978 wordt er aangebeld bij een willekeurig huisje in het Brabantse dorp Hoeven. Voor de deur staat een psychopaat met proefverlof. De bewoners van het huisje worden de volgende dag levenloos aangetroffen. Het gezin, bestaande uit vader, moeder en dochter is op gruwelijke wijze om het leven gebracht.[/i]
De medewerkers van de dagdienst zijn juist vertrokken en ik drink samen met de twee andere collega’s een kop koffie. Op de cellenvleugel is het donker en doodstil. Plotseling klinkt er een geluid ergens op de tweede verdieping. Een geluid alsof er iets omvalt.
Bij de eerste controleronde kijk ik door het kleine raampje bij de gedetineerde in de cel. Met de bewoner heb ik de dag ervoor nog gesproken. Over zijn daad en het motief.
[i]Een Marokkaanse jongen verbiedt, bij afwezigheid van de vader, zijn jongere zusje om uit te gaan. Het meisje protesteert en maakt aanstalten om het huis toch te verlaten. De jongen steekt zijn zusje dood.[/i]
De gedetineerde hangt vlak achter de ijzeren celdeur. Bij het openen van die deur valt de jongen dood voor mijn voeten. De stoel in zijn cel is omgevallen.
Ik denk nog wel eens aan die stoel, aan die jongen en zijn zusje. Had ik meteen op zoek moeten gaan naar de oorzaak van dat geluid?
Tijdens een andere nachtdienst brandt het lichtje boven de cel van een gedetineerde. Hij wil de blikopener om een blik worstjes open te maken. Het is omstreeks middernacht en ik beloof hem de blikopener bij de volgende controleronde te brengen. Omstreeks drie uur belt hij weer. Stom van me, ik ben de hongerige man en zijn worstjes helemaal vergeten. Ik excuseer me bij de gedetineerde die verdacht wordt van de moord op een bejaard koppel.
[i]Hij is het huis binnengedrongen en bindt de oudjes vast op hun stoel. Omdat zijn slachtoffers niet willen vertellen waar hun spaarcentjes liggen steekt hij de man in brand. De drie tientjes zijn niet voldoende dus snijdt hij alsnog de man en vrouw de keel over.[/i]
Om vijf uur in de ochtend gaat het lichtje boven zijn cel aan. Weer ben ik de celbewoner, worstjes en blikopener vergeten.
Enkele dagen later kom ik de ongelukkige gedetineerde tegen op de luchtplaats. Hij vertelt me dat ik een slechte man ben. Zo voel ik het zelf ook.
Terwijl ik met mijn nieuwe werkgever en zijn klanten over mode, kleding en kunst discussieer, wordt er op de steigers en in een bouwkeet ergens in Woensdrecht maar over één onderwerp gesproken.
[i]In het Belgische dorpje Wuustwezel, vlak bij Woensdrecht, is een jong meisje ontvoerd, verkracht en vermoord. Een paar dagen later ondergaat een meisje uit het aangrenzende Essen-Hoek hetzelfde wrede lot.[/i]
Mijn vader is een van de bouwvakkers op de steiger. De bouwwerf staat tegenover mijn ouderlijk huis en mijn moeder vraagt aan de collega’s van haar man of ze op de koffie komen. Met een stukje taart erbij. Voor de eerste verjaardag van hun kleinzoon Vincent. Een van de collega’s van mijn vader is een zonderlinge timmerman uit Woensdrecht. Deze vreemde man is er ook bij, op bezoek bij mijn moeder voor de koffie en om haar te feliciteren. Een prima timmerman. Een vakman, daar is iedereen het later over eens.
[i]Enkele weken later belt mijn moeder. Ik herinner me nog steeds waar ik me bevond en wat ik deed. Toen ze me het nieuws vertelde. De moordenaar van de twee jonge meisjes is aangehouden. Een zonderlinge timmerman uit Woensdrecht.[/i]
16 reacties
SIMBA · 27 februari 2010 op 12:58
Van begin tot eind met spanning gelezen! Erg mooi gedaan Louis :wave:
pally · 27 februari 2010 op 15:23
Heel heftig en indringend, Louis! Juist omdat je al die zaken ingehouden en tamelijk afstandelijk vertelt.
Wat het mij zegt is dit: iedereen kan zowel dader als slachtoffer zijn.
Of heb ik je misschien verkeerd begrepen?
:wave: :wave:
groet van Pally
Avalanche · 27 februari 2010 op 15:44
Een diepe zucht na dit indringende verhaal. Goed geschreven Louis.
Ontwikkeling · 27 februari 2010 op 16:26
Wat kun jij vertellen. Pardon, schrijven. Je maakt een geletterd cadeau, prettig ingepakt en ik wil het niet ruilen…ik wil alleen maar lezen.
LouisP · 27 februari 2010 op 19:14
Pally,
voor eigen bescherming heb ik in die 10 jaar een soort schild gebruikt om al die vreselijke geeurtenissen een plaats te geven…als je eenmaal in het ‘gewone’ leven van heel dichtbij wordt geconfronteerd met gruwelijke zaken helpt dat schild niet meer…..
Louis
pally · 27 februari 2010 op 19:40
Ik begrijp het, geloof ik, Louis. Toen je er middenin zat had je dat schild ook nodig. Nu misschien niet meer, Want nu kun je schrijven en verwerken.
En wordt het bovendien iets moois en concreets.
Pally :kus:
trawant · 27 februari 2010 op 20:39
Geweldig Louis, zou zomaar de proloog van een huiveringwekkende thriller kunnen zijn..
Cursieve stukjes zijn hier perfect op hun plaats.
arta · 27 februari 2010 op 20:44
Heel mooi neergezet hoe jij in het nu zaken uit het verleden op een rijtje zet!
Kwiezel · 28 februari 2010 op 11:52
Goed verhaal Louis, leest lekker weg. Compliment!
DreamOn · 28 februari 2010 op 22:11
Een zeer intrigerend stuk.
Mijn complimenten!
lisa-marie · 28 februari 2010 op 22:46
De combinatie van het verhaal met daardoor de cursief gedrukte harde werkelijkheid bezorgde mij rillingen.
Ik heb genoten !!!
LouisP · 1 maart 2010 op 00:07
Bedankt voor het lezen en de reacties….
groet,
Louis
Trukie · 1 maart 2010 op 15:25
Louis ik ben nog wat aan het nalezen van de laatste dagen. Maar dit is een aangrijpend verhaal. De woorden die je kunt vinden om uit te leggen hoe close je met een gruweldaad in aanraking kunt komen……
Met jouw manier van vertellen raak je vlijmscherp met ingepakte scherpe randen de dagelijkse realiteit van de laatste jaren.
u-queen · 2 maart 2010 op 12:43
Ik kan denk ik niets nieuws toevoegen aan alle voorgaande reacties 😉 Ik heb het graag gelezen en vooral het laatste stuk is geweldig 😀
Ma3anne · 2 maart 2010 op 23:24
Ja, alles is al zo’n beetje gezegd en ik sluit me overal bij aan.
Knap staaltje schrijfwerk, Louis!
sylvia1 · 12 juni 2010 op 09:44
Schitterend Louis. Ik heb ‘m nu pas ontdekt, is in een periode geplaatst dat ik niet op CX was. Ben er even heel stil van.