Blind date

Twee en een half jaar geleden had ik mijn eerste chatdate via onehello.nl. Ik stond net een maand of twee ingeschreven en ik was erg benieuwd wat deze site mij allemaal zou brengen. En de site bracht mij iemand, zijn naam was Anton. Anton was 32, had bruin haar en blauwe ogen en was orthomoleculair arts in het Leids Universitair Medisch Centrum. Maar wat ik het allerbelangrijkste vond; Anton had een motor. En niet zomaar een motor, maar een knalrode Ducati 916. Zo een waar je alleen in je meest wilde dromen op zou mogen meerijden.

Na een aantal weken gechat en gebeld te hebben, spraken we af en werd mijn droom werkelijkheid. Anton zou me oppikken in het dichtstbijzijnde winkelcentrum en we zouden een stuk gaan rijden. En zo geschiedde. De zenuwen gierden door mijn lichaam. Hij kwam aanrijden op zijn Ducati en mijn hart maakte een sprongetje; wat een motor! Nu de man erop nog! Hij deed zijn helm af en keek me aan met een grijns. Tsja, wat moest ik daar nu weer van denken. Wel een leuke man, een typische Nederlandse dokter in mijn ogen, maar niet zo’n motorhunk die me in mijn dromen had meegenomen. Ik sprong achterop en we begonnen met een stuk snelweg, lekker hard scheuren en de warme wind in mijn gezicht. Wat een heerlijk gevoel. Na een uur of twee rijden, kwamen we een terras tegen en zijn we gestopt. Nu kreeg ik eindelijk de mogelijkheid om Anton zijn voorkant eens goed te bekijken. Toen ik hem wat langer aankeek vond ik hem wel geen George Clooney uit ER, maar hij mocht er best zijn zo voor een eerste date.
Tijdens de lunch vertelde Anton me dat hij een echte natuurliefhebber was en dat hij graag met mij een stukje natuur zou willen zien. Natuurlijk Anton, jij met je gave motor, ik regel een stukje natuur voor jou. En zo waren we een uur later onderweg naar de Biesbosch. Hier aangekomen en al rijdend, bekroop mij ineens een angstig gevoel. Ik begon op mezelf in te praten hoe impulsief ik nu weer was geweest, dat ik zomaar bij een vreemde man achterop de motor stapte en er nota bene ook nog de Biesbosch mee was ingegaan. Zo’n bos waar niemand loopt op een dinsdagmiddag 30 graden warm. Ik pakte mijn mobiele telefoon om te zien of ik in ieder geval bereik had in the middle of nowhere. Ik zocht alvast het nummer op van een vriend van wie ik wist dat die er snel zou kunnen zijn. Op dat moment stopte Anton. Hij deed zijn helm af en keek me aan met een veelbetekende blik. Ik voelde dat het huilen me nader stond dan het lachen en begon toch wel een beetje te bibberen. Met mijn normaalste stem vroeg ik hem waarom hij stopte en hij zei: “Wij gaan een leuke middag hebben samen”. Mijn brein draaide overuren toen ik zag dat hij glimlachend zijn hand in zijn binnenzak stopte. Wat komt eruit? Een mes? Een scalpel? Een condoom? Toen ik zag wat hij beethad, schoot ik enorm in de lach en kon ook de eerste tien minuten niet meer stoppen. Deze gevaarlijke arts door wie ik mij naar een verlatend gebied had laten rijden, had een vogelboekje in zijn handen. Deze gevaarlijke arts wilde vogeltjes spotten met zijn date. Deze man wist echt hoe hij een vrouw moest inpalmen! Hij vroeg me of ik de Kwikstaart kende met het kirikirigeluid. Nee Anton, ik ken wel een Kickstart maar geen Kwikstaart en een kirikirigeluid, dat maakt mijn auto alleen in de winter. Anton heeft uiteindelijk zijn vogelei kwijt gekund die middag. Maar om voor mijzelf te spreken, ik geloof dat ik nog maar even moet broeden voor een volgende date.