Bloedhonden bevalling op de Hongaarse Poesta.

Het is elke keer weer leuk om hier in ons ooievaars dorp in het zuid-westen van Hongarije, het Bloedhonden Clubblad in de brievenbus te vinden. De postbode heeft geen huisnummer nodig, de kop op de voorkant zegt hem genoeg. Dat moeten die gekke Hollanders zijn, die hebben vier van die exemplaren in de tuin banjeren. Sinds anderhalf jaar wonen we met onze bloedhonden op de Hongaarse Poesta. De ruimte en de vrijheid die je hier hebt zijn onbetaalbaar. We zijn nu in de gelegenheid een lang gekoesterde droom waar te maken. Méér honden èn als het lukt misschien af en toe een nestje…

Zo is het gekomen dat we op zesentwintigste mei van dit jaar, voor het eerst van ons leven, een bloedhonden bevalling mochten meemaken. Het was van het begin tot het eind een geweldige ervaring en die wil ik graag met jullie delen.

De tijd is rijp

Begin dit jaar was het dan zover. Radha was drie jaar oud, in topconditie en eindelijk beleefde ze eens een loopsheid die goed doorzette. We hadden besloten Diesel als vader te laten fungeren, dit leek ons, en een paar van onze bloedhonden vrienden, een goede combinatie met Radha. Diesel woont in het noord-westen van Hongarije, van ons uit een rit van zes uur. De bedoeling was om haar de negende, de elfde en de dertiende dag van de loopsheid te laten dekken, zo maakten we de meeste kans.

Het ‘inseminatie’ avontuur

Eenmaal in Eger, bleek dat Diesel best zin had om Radha te dekken, hoe kan het ook anders; zo’n knappe meid. Maar Radha had daar andere gedachten over en boycotte de procedure. Ik weet niet hoe het insemineren in Nederland verloopt, hier ging het er in ieder geval behoorlijk ruig en primitief aan toe. Eerst lieten ze Diesel opgewonden raken van Radha om hem vervolgens in een plastic zak in de hand, zijn werk te laten voltooien. Daarna werd het zaad direct bij Radha naar binnen gebracht en moest ze twintig minuten met haar achterlijf omhoog gehouden worden. Een heel gedoe dus. Na de drie pogingen mocht Radha lekker weer naar huis en werd het afwachten geblazen.

O jee, we zijn echt zwanger

Op vierentwintig Februari zaten we met ze’n allen op de vloer bij de dierenarts. Het echo apparaat ging over Radha’s buik en ja hoor, een heleboel gewriemel daarbinnen!
Hoeveel het er waren kon de dokter met geen mogelijkheid zeggen maar het leken hem er een heleboel.
Wij waren natuurlijk hartstikke blij en opgewonden, nu zou het dan echt gaan gebeuren.
Thuis gekomen zijn we direct aan de slag gegaan met de voorbereidingen. Werpkist en warmte lamp, flesjes en een weegschaal, alles moest nu toch echt in gereedheid worden gebracht. Uren lezen over honden bevallingen en alles wat erbij komt kijken, het hoorde allemaal bij de voorpret. Radha zelf werd met de dag humeuriger, zij is normaliter de teef met het zachtste karakter in de groep, eenmaal zwanger werd ze een felle tante.

Stress

Precies op de uitgerekende datum moest ik naar Nederland naar een crematie. Domme pech, maar die zaken kun je nu eenmaal niet plannen. Prem maakte zich veel meer zorgen over de bevalling als ik, ik zag het meer als een natuurlijk iets wat met een beetje aanmoediging wel goed zou verlopen. Radha zal dat wel hebben aangevoeld want terwijl ik als een idioot heen en weer aan het reizen was om maar zo snel mogelijk weer paraat te staan, stelde zij haar bevalling nog een paar daagjes uit. Tenslotte is en blijft kindjes baren een vrouwenzaak, zal ze hebben gedacht…

De bevalling

Op vrijdagmiddag kwam ik vermoeid thuis, na enkele hectische dagen. Vrijdagavond begonnen de weeën. De weeën werden naarmate de avond vorderde steeds intensiever, het probleem was dat we niet wisten of haar vruchtwater al gebroken was. Uiteindelijk hebben we tegen twaalven haar buik gemasseerd op aanraden van Linda van der Sichel, die ons met raad en daad ter zijde stond. Die massage maakte dat onmiddellijk het water brak en de eerste twee puppy’s er binnen tien minuten waren.
Goed ingelezen als ik was, wist ik dat de pups direct na de poetsbeurt door mama, moesten gaan drinken. Dat deden ze dus niet. We zijn er een uur mee aan het klooien geweest maar niets hielp. Toen er weer twee pups achter elkaar werden geboren en er nog steeds geen een wilde drinken, gaven we het even op. Terwijl wij ons terugtrokken om een bakje koffie te doen, werd er achter onze rug druk gesabbeld. Krijg nou wat, ze kunnen het helemaal zelf! De rest van de bevalling verliep soepel en op zaterdagmorgen waren we de trotse eigenaren van een uitgeputte mamma en acht prachtige gezonde pups.

De puppy’s

Na elke geboorte heb ik keurig de nieuwe wereldburger gewogen en een gekleurd lintje omgedaan. Door alle nieuwigheid was ik helemaal vergeten om te kijken of het teefjes of reutjes betrof. Nader onderzoek wees uit dat er maar een reu was en zeven dametjes. Blij verrast waren we toen bleek dat er drie leverkleurige bijzaten. De keus om er een zelf te houden was toen snel gemaakt, we willen al jaren en leverkleurige teef maar daar was moeilijk aan te komen.

Het zogen

De eerste dagen verliepen vredig. Radha ging alleen maar even weg om te eten en te plassen en dan snel weer terug naar haar kroost. De kleintjes die alleen nog maar waren gefocust op mamma en melk, waren gelukkig en groeiden als kool. Ze groeiden niet alleen, maar werden ook steeds sterker en gulziger. Na een week begon het zogen een waar gevecht te worden, waar Radha behoorlijk zenuwachtig van werd. Vanaf dat moment moesten we haar met zachte hand elke keer weer stimuleren om toch nog maar bij ze te gaan liggen. Als ik er niet bij bleef zitten om haar gerust te stellen, sprong ze zo de werpkist weer uit. Toch heeft ze tot vier weken toe in alle behoeften van het achttal voorzien. Toen werd het haar teveel en stopte ze er van het ene op het andere moment mee.

Vast voedsel

Na wat gegoochel met pap, puppy-melk en geweekte brokjes, vonden we al snel onze draai in het voeren. Omdat het in Hongarije al heel vroeg voorjaar is konden ze nu ook hun dagen buiten doorbrengen. We hadden een flink stuk grasveld afgerasterd en daar werd enthousiast gespeeld, gevochten, geslapen en gezonnebaad. We zagen ze nu van kleine marmotten, veranderen in heuse bloedhondjes.
En wat werden ze mooi!

Puppy’s verkopen is een delicate zaak

Ik had vlak voor de bevalling al een website gemaakt, speciaal over de honden en voorzien van een puppy-blog om iedereen op de hoogte te houden. Maar ja, de pups groeiden als kool en veel aanvragen kwamen er nog niet binnen. Totdat Prem foto’s ging publiceren, natuurlijk op de website maar ook op facebook. Prem is een hele goede fotograaf, hij is momenteel bezig een boek te maken over de Hongaarse zigeuners.
Van overal ter wereld kwamen ineens de aanvragen! Toen de mensen zagen wat voor een prachtig nestje wij hier hadden was het vinden van gegadigden geen probleem meer. Helaas zijn we ook in aanraking gekomen met de zogenaamde puppy-mills in Amerika. We hadden het reutje zelfs al aan zo iemand toegezegd. Gelukkig werden we op tijd gewaarschuwd door Europese bloedhondenliefhebbers en hebben we dat terug kunnen draaien.

Nu alle pups al een poosje bij hun nieuwe vrienden zijn en we weten dat ze het goed hebben, kijken we in volle tevredenheid terug op het hele avontuur. Met veel liefde maar zonder enige kennis van zaken zijn we eraan begonnen en het is zeker voor herhaling vatbaar!