Bloot van achter

Ze loopt met de armen gekruist voor zich over het eindeloze grasveld naar het meer. Twee witte billen tonen zich aan de achterkant. De uiteinden van het hemelsblauwe badlaken hangen als wapperende vleugels op heuphoogte, hulpeloos. Een landschap op zichzelf. Figuren lopen stil heen en weer. Stil en toch bedrijvig. Met in hun blik een verlangen naar het volgende.
Kleine gebouwen met dichte deuren staan verspreid over het enorme groene veld. Aarzelend wordt een deur open gedaan. Iemand glipt naar binnen of loopt toch weer door naar een ommuurde nepruïne of witte grot. Stoom stijgt er boven uit. In een rond bassin drijven vage hoofden zonder lichaam, wit en nat. Een dwingende eucalyptusgeur prikkelt mijn neus, als ik voorbij een houten bouwsel met grasdak loop. Te klein voor veel mensen, te groot voor een dwergenbijeenkomst. Ik duw de deur open, mijn beide vriendinnen volgen. In het bewasemde halletje, hangen we onze badjassen aan een van de hoge kapstokhaken en stappen uit de grote slippers. De mijne zijn knaloranje van de verkeerde soort net als de dikke badjas. Ik kom er dubbel varkensbleek uit tevoorschijn. De ruimte die we ingaan is donker. Een muur van damp. Even zien we niks. Dan doemen zittende mensenlichamen op, aan de stenen zijkanten. Onbeweeglijk.
Wij gaan ook zitten en de hete dampen benevelen ons letterlijk en figuurlijk. Niemand spreekt. Af en toe maakt een figuur zich los van de wand en schuifelt richting deur.

Zo werken we nog wat adresjes af, die allemaal op elkaar lijken, maar toch verschillen. In het hoofdgebouw moeten we ons, volgens het programma, bij een groep bloteriken voegen in alweer een duistere ruimte. We krijgen een kom klei in onze handen gedrukt, met de boodschap ons daar mee in te smeren. Voor de uitleg zijn we te laat. Het zoeken in een doolhof van trappen, kleedruimtes en duistere bestemmingen achter glazen deuren, heeft te lang geduurd. Als de kleine exotische dame van de klei ons even alleen laat, wordt er opeens van allerlei kanten gegrinnikt vanuit de streperig grijze, en glibberige lijven. We zien elkaar en daarmee onszelf. Door nog meer damp worden we kleverige toffees. Dan sturen de goden uit het plafond stralen gloeiend heet water. We wentelen en wentelen ons weer schoon. En ontvangen een kommetje thee op de gang als beloning.

Vervolgens liggen we alle drie languit op een marmeren bank. Rolletjes onder hielen en nek. Van voor naar achter en omgekeerd langs zwevend, giet een engel warm water uit twee schalen. Het voelt als één zachte doorgaande golf. Dan, stevig scrubben en masseren. Weer de wondere golf en schuim, veel schuim. Ik kijk naar de vriendin op de bank naast de mijne. Ze lijkt zwanger van schuim en heeft haar ogen dicht. Worden we hier betoverd? Ik wil hier wel blijven, eigenlijk.’ U bent klaar, mevrouw, was het fijn?’ Ik keer langzaam terug. De engel is een kleine forse vrouw met een roodgeruite natte lap om. Bibberig trekken we onze badjassen aan, tevreden, maar ook wat teleurgesteld. Waarom moeten we nu de hemel alweer uit? We waren er net.

Verdwaasd zoeken we een troost plekje aan het meer en strekken ons naakt uit op onze ligstoelen. Vlak voor ons paren kwetterend twee meerkoetjes. We herademen opgelucht als het ruw onder water geduwde vrouwtje levend boven komt. Het mannetje kijkt niet eens meer om. Niks voor- of naspel. Wat een lomperd. We zijn weer bij de levenden en bestellen een glas wijn door ons polsbandje even omhoog te houden naar de ober. Het paradijs is niet altijd goedkoop, maar de moeite waard.

Onze jaarlijkse natte dag loopt ten einde. We proosten weemoedig.