Bonje met de buren

‘Shit! Wat is dit voor rechtgetrokken boomerang?’ ‘Ah, dat is mijn spiksplinter nieuwe dildo. Is het geen aandoenlijk stukje hemel?’. Kees keek me aan met een blik vol met niets, dus ik lichtte het even toe. ‘Afkomstig van een naargeestige zwarte weduwe, maar dan in menselijke vorm. Meer wil ik er verder niet over uitwijden, tenzij je erop staat.’ Zodoende ging Kees op mijn stok staan en ik begon te vertellen. Ik vind kinderen heel lieflijke wezens, werkelijk waar. Zolang ze maar uit mijn buurt blijven, niet staren zonder reden of domme vragen stellen beginnende met ‘waarom..’. Maar ach, zoals honden je angst ruiken, zo ruiken kinderen je haat. Zo lag ik laatst in de tuin wat inspirerends te lezen totdat mijn rust verstoord werd door spelende demonen in de tuin ernaast. ‘Wat bent u aan het lezen?’ Woorden. ‘Is het een leuk boek?’ Als je je mond houdt, kan ik daar achter zien te komen. ‘Waarom moet ik mijn mond houden?’ Omdat je een kind bent. ‘Waarom houdt u niet van kinderen? Omdat ze geen mute knop hebben. ‘Waarom..’ Ik liep toen maar weer naar binnen.

De bel. ‘Onze bal ligt in uw tuin, mogen we die komen halen?’ Nee. ‘Waarom..’ Ik deed toen maar weer de deur dicht. Door het gebrek aan een bal, hoorde ik ze weer naar binnen gaan, dus sprong ik weer soepeltjes naar buiten en plantte mezelf in de aarde. Toen er in mijn roman net flink de natte doeken buiten werden gehangen, druppelden de regendruppels weer naar buiten. Weer gejammer over de bal. Na een tijdje komt er een kind naar buiten met een rare stok. Zou er dan eindelijk rust volgen? Ze slaan elkaar de kop in, tot de laatste er door uitputting ook bij neervalt. Dat is natuurlijk te mooi om waar te zijn. Ze renden door de tuin en gaven zo nu en dan de stok door aan de ander. Wat is dat nu voor totaal zinloos spel?

Geschreeuw, gegil, gelach, ge-waarom, geren, gejank, gehuppel en die dingen. Moeder eend kwam naar buiten waggelen met een stoomlocomotief in haar mond. Ze keek naar de rennende wezens en lachte haar banaankleurige tanden bloot. Ik vroeg aan haar wat dat voor imbecielig stuk hout was waar de kinderen mee speelden. ‘O, die is van mij. Ik was vroeger enorm goed in estafette lopen en toen ik eens een wedstrijd won, mocht ik het stokje houden. Sindsdien heb ik hem al. Altijd zo mooi om dingen van vroeger te bewaren. Tastbare stukjes uit je verleden. Mooie herinneringen om naar terug te kijken. Vroeger had ik ook van die lange, slanke benen en..’ En toen liep ik maar weer naar binnen.

Een geluid. Scherven. Een stok. Woede. De volgorde van dingen zijn altijd zo voorspelbaar, want geen mens die het in zijn hoofd haalt om ervan af te wijken. Ik greep naar de stok en wandelde rustig naar buiten en sloeg hen de kop in. Uiteraard vond de locomotief dat niet erg aardig, dus die kwam ook naar buiten. Ik gaf haar een stomp in haar buik zodat ze voorover bukte, pakte de stok en stak die in een plek waar de zon nooit heeft geschenen. Waarschijnlijk was haar kont van cement, want de stok was er met geen mogelijkheid meer uit te krijgen. Dus uiteindelijk brak ik hem maar gewoon af en liep met de bovenste helft van de stok weer naar mijn tuintje en ging verder lezen in de natte lappen.

‘Alles goed en wel, maar waarom bewaar je in vredesnaam dat stuk stok nog?’ Het is zo mooi om tastbare stukjes uit je verleden te bewaren. Mooie herinneringen om naar terug te kijken. Vroeger kon ik ook zo goed kinderen de kop inslaan en..’ Toen liep Kees weg. Dat heb ik hem geleerd.