Daar stond ik dan. Tijdelijk verslagen door het leven en mijn ex-baas. Voor de deur van het nog gesloten CWI, waar horden mensen in alle soorten, maten, seksen en zo te zien IQ-cijfertjes om me heen aan Jakobs shaggies lurkten. Als ik maar niet gestopt was, dan had ik mij misschien net iets beter thuis gevoeld. In plaats daarvan was het desolaat, verloren, verlaten en plastisch gezegd ronduit kut. Dit was niet hoe mijn leven hoorde te gaan.
Na anderhalf uur wachten ben ik aan de beurt voor intake. Ik zie de man tegenover mij glunderen. Ik geloof niet in telepathie hoor, maar verdomd, een onmiskenbaar falsettostemmetje stijgt op vanuit de Zeemanbroek met de net te korte pijpen: “Het is een VROUW”. Het minkukelzakje heeft het zo naar zijn zin, dat de intake die volgens hem meestal maar een kwartiertje duurt, bij mij maar liefst drie kwartier in beslag neemt.
Tijdens het gesprek smacht ik naar dat leuke bloesje van die tante uit Staphorst, die ene die tot aan mijn neusbrug dichtgeknoopt kan worden. Deze meneer gelooft namelijk niet in ogen, hoewel zijn eigen exemplaren naar te goed behoren functioneren, terwijl zijn weke lippen doorzaniken over die taalcursus uit 1895 en de exacte naam van het certificaat dat ik daarvoor ontving. Had ik het al gezegd? Dit was niet hoe mijn leven hoorde te gaan.
Dan… Er roert zich iets in mij. Het is sterker dan ikzelf. Het borrelt en begint langzaam aan te koken. De handrem zakt en zakt. De man blijft maar verwoed naar de rondingen van interessante lichaamsdelen staren en misschien zijn ze het gewoon zat? Ze trekken mij overeind en trekken mij richting machtsmisbruikertje achter de balie. Ik hoor iets kraken. Zijn neus of mijn knokkels? Zijn kaak, of toch een gebroken nagel? Het interesseert me niet meer. Ik ben het en hem zo zat en botvier mijn vernedering blindelings op zijn botten.
“Desaparecida? Gaat het wel goed met je?” Ongepast dichtbij is het gezicht van de man wiens tronie ik net nog aan het verbouwen was. Verdwaasd kijk ik op. Hij is zo dichtbij dat ik het snorretje transpiratie zie glinsteren. Links heeft hij een stukje echte snor gemist bij het scheren. Chronisch zo te zien, de haren zijn echt vies en lang. Zou zijn leven wel zo horen te gaan?
De man heeft misschien toch iets door gehad, heeft de duivelin zich misschien toch zien roeren. Snel ineens brengt hij het gesprek naar een einde en geeft me de benodigde formulieren mee. Als ik wegga kan ik nog slechts een schamele methode verzinnen om de boel nog een heel klein beetje recht te trekken. Als ik wegloop kijk ik lang en aandachtig naar zijn kruis, geef een minachtende snuif en loop arrogant weg.
Natuurlijk struikel ik over de drempel.
Al hoorde mijn leven zo dus niet te gaan.
16 reacties
viking · 19 mei 2004 op 17:33
‘Zal ik mijn bloesje even verder open maken, dan hoef je je ogen niet zo te vermoeien’ had waarschijnlijk meer het effect gehad waar je naar zocht. Tenminste als je er voor zorgt dat iedereen het kan horen. 😛
Ma3anne · 19 mei 2004 op 18:48
Goeie en leuke column! Jammer dat je over die drempel struikelde….. 😀
Mosje · 19 mei 2004 op 21:50
[quote]De man blijft maar verwoed naar de rondingen van interessante lichaamsdelen staren [/quote]Heb jij interessante schouders dan?
😀
Li · 19 mei 2004 op 22:48
Valt nog mee dat er geen kwijl uit zijn mond kwam. Hartstikke goed en beeldend geschreven. Deed me denken aan het vieze mannetje van Van Kooten. 😛
Kees Schilder · 19 mei 2004 op 23:17
De vieze man van van Kooten.Dat had ik nou ook Li.
Erg goeie column
Maurits · 20 mei 2004 op 00:21
Leuk beschreven! Maar ik mis een echte pointe.
Ma3anne · 20 mei 2004 op 01:12
[quote]Als ik wegloop kijk ik lang en aandachtig naar zijn kruis, geef een minachtende snuif en loop arrogant weg.
Natuurlijk struikel ik over de drempel.[/quote]
Even speciaal voor Maurits de pointe eruit gelicht. Kan ook zijn, dat je hem gewoon niet vat, natuurlijk.
pepe · 20 mei 2004 op 09:26
😉 ik heb ervan genoten, herkenbaar geschreven
Louise · 20 mei 2004 op 10:34
Ik zag het helemaal voor me en ik voelde mee…
Top geschreven!
Irma · 20 mei 2004 op 11:53
Zo hoort je leven dus te gaan
Net zolang tot je in opstand komt 😉
Erg leuk geschreven
Maurits · 20 mei 2004 op 20:07
[quote]Als ik wegloop kijk ik lang en aandachtig naar zijn kruis, geef een minachtende snuif en loop arrogant weg.
Natuurlijk struikel ik over de drempel.[/quote]
[quote]Even speciaal voor Maurits de pointe eruit gelicht. Kan ook zijn, dat je hem gewoon niet vat, natuurlijk.[/quote]
Lieve Ma3anne, laat ik het dan ook maar even uitleggen. De pointe bestaat hier uit 2 regels. En de tweede haalt de eerste, die eigenlijk de echte pointe is, feitelijk onderuit. Wat is het nut van het vermelden van dat laatste detail? Het zal ongetwijfeld waar gebeurd zijn. Maar “the truth, the whole truth and nothing but the truth” is relevant in de rechtszaal, niet in een column. Door die regel over het struikelen toe te voegen wordt eigenlijk het volgende gesuggereerd: Het heeft voor een vrouw eigenlijk geen zin om te proberen een man op zijn nummer te zetten want daarna gaat ze toch wel op haar bek. Dat is vast niet de boodschap die Desaparecida wilde overbrengen. Dit laat ook het gevaar zien van autobiografisch schrijven. Het wordt moeilijker om iets weg te laten want dan is het niet meer “echt gebeurd”. Nou en!?
Dees · 20 mei 2004 op 20:35
Beste Maurits,
Aangezien je aandringt, toch maar even tekst en uitleg speciaal voor jou.
De ‘pointe’ van deze column is om een moment van vernedering te beschrijven en de mislukte pogingen er weer bovenop te krabbelen op dat moment. Dat alles met een vleugje humor.
Geen hoogdravende conclusies dus over man-vrouwrelaties, want die wil ik ook helemaal niet trekken. Geen “symboolvrouw” die de lezer richting het happy end vol genoegdoening aan het einde leidt, want het was niet de genoegdoening die ik wilde overbrengen, noch was het mijn intentie als symbool voor mijn sekse te fungeren.
Het ‘gevaar’ van autobiografisch schrijven? Kom nou, wellicht een type column dat jij liever niet wilt lezen. Dat is jouw goed recht, maar om er dan van te maken dat ik mijn boodschap niet goed overbreng als jij het duidelijk niet zo kunt lezen als het bedoeld is, tsja.
Maurits · 20 mei 2004 op 21:10
Beste Desaparecida, wat een venijn opeens. Omdat iemand je column kennelijk niet opvat zoals je hem bedoelde. Overkomt mij ook wel eens. Mijn opvatting over het schrijven van columns in het algemeen is dat je niet alleen iets beschrijft maar vooral en met name een idee uitwerkt. Dat is in mijn visie het echte wezen van wat een column een column maakt. Anders is het meer een verhaal. Maar het staat iedereen vrij daar anders over te denken. Ik heb jouw column proberen op te vatten als column volgens mijn definitie. Kennelijk ten onrechte. Het zij zo. Niets ten nadele van je schrijfkunsten overigens. Als ik het niets vond zou ik er niet eens op gereageerd hebben. groetjes
Eftee · 20 mei 2004 op 23:46
Hahaha, leuk geschreven.
Dees · 21 mei 2004 op 10:30
Tsja, ik heb ook tenen en als iemand mijn clou verbouwt naar eigen voorkeur dan komt het Spaanse temperament behorende bij de nick tevoorschijn. Je zet me trouwens wel aan het denken over het begrip column…
Maurits · 21 mei 2004 op 11:27
Iedereen komt natuurlijk op voor zijn kindje, je bloedeigen column.
[quote]Je zet me trouwens wel aan het denken over het begrip column…[/quote]
Discussie over de basisvragen betreffende het schrijven is niet zo populair bij de meesten hier op ColumnX. Die is dan ook een beetje ‘verbannen’ naar het Leerforum. Over wat een column is is ooit een discussie gestart door Clueless. Ik kan me wel aansluiten bij haar opvattingen over wat een column is. Voor het geval je daar nog niet gekeken hebt de directe link: http://www.examedia.nl/columnx/modules/newbb/viewtopic.php?topic_id=338&forum=5&11