Op een mooie, zomerse dag fiets ik met mijn oudste zoon naar het dorp. Het is de eerste hittegolf van het jaar, en we hebben geen haast. Manlief is thuis aan het werk en kan mooi op onze jongste telg passen. De zon schijnt, het waait niet te hard, en we zijn allebei in een stralend humeur. Hij kwekt er vrolijk op los en zwaait naar iedereen die langskomt. Wat is het leven toch makkelijk als je 3 jaar bent! Even later staan we in de rij bij de supermarkt. Die supermarkt heeft ongeveer het formaat van een gemiddelde tuin, de airco is al jaren stuk, en de vloer is kletsnat omdat de vriezers het voor de achtste keer dit jaar hebben begeven. Stof genoeg dus voor een praatje in de rij met de andere sufferds die hier naar binnen zijn gegaan voor een vergeten boodschap. Opeens wordt mijn kleine man helemaal stil, iets wat niet vaak voorkomt. Met open mond staart hij de jongen achter me aan. Hij is een jaar of 15, met een enorme, knalrode hanenkam.

“Wat heb jij een rare haren. Doet dat geen au op je hoofdje?”
Stilte. De jongen kijkt hem eens aan, en besluit niet te reageren. Helemaal fout.
“Hé, geef eens antwoord. Je hebt rare haren hè, ikke niet. Ik heb mooie haren.”
Nog meer stilte. De mensen in de rij beginnen te gniffelen, en ik probeer mijn schatje een beetje af te leiden. Zonder succes overigens.
“Hé, je moet wel antwoord geven! Ik praat toch tegen jou? Ik ben E. Ik ben zoveel jaar. En jij hebt rare haren!”

Drie vingertjes gaan de lucht in, en de jongen doet er nog steeds het zwijgen toe. Zijn zusje – zonder hanenkam – komt inmiddels niet meer bij van het lachen, en ik ben blij dat ik aan de beurt ben zodat we naar de bakker kunnen gaan. Ik bedoel maar zo, wat kan er bij de bakker nou gebeuren?

We staan wederom in de rij, en zoonlief kijkt vrolijk kletsend om zich heen. Opeens wordt hij weer stil. Oh nee, het zal toch niet waar zijn? Naast mij staat een grote vrouw, ik kom ongeveer tot haar schouder. Hij trekt haar aan haar rok.

“Jeetje, jij hebt een groot hoofd, zeg. Mijn mama heeft niet zo’n groot hoofd, mijn mama heeft een gewoon hoofd. Waarom is jouw hoofd zo groot?”

Weer een heleboel gegniffel in de winkel, en ik word voor de verandering maar weer eens rood. De vrouw vat het sportief op en zegt nog vriendelijk gedag ook. Wij zetten inmiddels koers naar de slager, altijd favoriet vanwege de plakjes worst. Daar aangekomen begint zoonlief gelijk te tetteren in de winkel.

“Kijk eens mama, die mevrouw heeft allemaal au in haar gezichtje. Jij moet die mevrouw een pleister geven tegen de au. Dat is heel zielig, doet het au, mevrouw?”
Argwanend draai ik me om …. en met mij de rest van de klanten. Een vrouw met een enorme wijnvlek in haar gezicht staat achter ons in de winkel. Leg dat maar eens uit aan een kleine, eigenwijze peuter. In tegenstelling tot de vrouw bij de bakker kan deze dame er de humor niet van inzien, en ik? Ik word maar weer eens knalrood.

Gelukkig, we zijn bijna klaar. Alleen nog even naar de drogist. Omdat het halve dorp boodschappen aan het doen is, moeten we daar ook weer wachten. Mijn lieverdje is inmiddels alweer op andere gedachten gekomen, iets wat hem erg bezig kan houden en waar hij niet over uitgepraat raakt als hij eenmaal begint. Hij draait zich om, lacht vriendelijk naar een oude vrouw, en oeps, ze lacht terug. Mooi, hoor je hem denken, die is voor mij!

“Ik ben een jongetje. Ik heb een piemel. Heb jij ook een piemel?”
“Nou, eh, nee.”
“Jij hebt geen piemel want jij bent een meisje. Mijn papa is geen meisje, mijn papa heeft wel een piemel hoor.”
“Ja, eh ….”
“Mijn kleine broertje J. heeft ook een piemeltje. Die kan er zelf niet bij want hij heeft nog een luier om. Ik niet, want ik ben al een grote jongen.”
“Tsja, eh ….”
“Ik vind mijn piemel wel leuk.”
“Eh ….”

Geweldig! Eindelijk wordt er iemand roder dan ik. Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden, reken de zonnebrandcrème af, en loop opgelucht naar mijn fiets. Dat hebben we ook weer gehad, op naar de verdiende kop koffie in de tuin. We hebben in elk geval weer wat te vertellen als we thuis komen!

:red: :red: :red:


16 reacties

Ma3anne · 5 juli 2005 op 10:07

Ontzettend grappige uitspraken, maar een beetje te veel van het goede in zo’n kort verhaaltje.

Prietpraatjes moet je m.i. letterlijk weergeven en niet te overdadig; anders gaat het zo gauw de kant op van ‘leuk doen’ en dat kan de bedoeling van het kind niet geweest zijn.

Ik weet niet of dit allemaal werkelijk in korte tijd gezegd is, of dat je het aan elkaar hebt gebreid.
Als dit werkelijk in zo korte tijd zich heeft afgespeeld, dan heb je volgens mij een succesvolle cabarettier-in-de-dop in huis.

WritersBlocq · 5 juli 2005 op 10:10

Ik vind het helemaal top, mijn opa-collega is de print nu aan het lezen zodat hij voorbereid is op dit soort dingen als hij op stap gaat met zijn kleinkids.
Wat ik jammer vind, is dat je E. en J. niet voluit noemt. Verzin een andere naam als je ze niet wilt prijsgeven, of schrijf ze voluit… het zijn toch (nog?!) geen criminelen 😀 😀

Mosje · 5 juli 2005 op 10:28

Leuk he? Kids. Die van mij waren vroeger ook van die flapuits. Nog wel soms.

Ben het eens met Ma3. Een beetje teveel van het goede. Als je het stukje had beperkt tot het bezoekje aan de super, dan was het al heel mooi geweest.

Dees · 5 juli 2005 op 10:55

Leuk verhaaltje.

Smileys in een column zou ik zeker niet doen. Al weet ik zo niet wat de smiley-etiquette is in een internet column.

Wel in reacties 😀

Li · 5 juli 2005 op 12:21

[quote]mijn papa heeft wel een piemel hoor.”[/quote]

Je mag nog blij zijn dat hij het formaat niet prijs heeft gegeven 😀
Meestal geeft een kind, met z’n handjes, een lengte aan waar menig visser jaloers op zou zijn 😛

Li

Louise · 5 juli 2005 op 13:20

Prietpraat, leuk. Geniet er maar van, over een jaartje of 12 komt er heel wat anders uit 😀

KawaSutra · 5 juli 2005 op 13:54

[quote]We hebben in elk geval weer wat te vertellen als we thuis komen![/quote]
Vaak een onuitputtelijke bron van smakelijke verhalen. Ben het wel eens met de genoemde kritiekpuntjes maar je weet het leuk te vertellen. 🙂

Troy · 5 juli 2005 op 14:08

Je column deed me een beetje denken aan een stripverhaal. Eentje in meerdere afleveringen, dat wel. Misschien een idee voor de toekomst..ik wil de strips wel tekenen: “De avonturen van E&Ma” 😀

Grt Troy

Bakema_NL · 5 juli 2005 op 14:28

Kijken of je het nog steeds zo leuk vind als hij later misschien zelf met een hane(n (tegenwoordig?))kam rondloopt. 😉

Altijd leuk die kleintjes met hun uitspraken. 🙂

WritersBlocq · 5 juli 2005 op 16:17

[quote]hane(n (tegenwoordig?))kam[/quote]
Li komt vanzelf met de verlossende kam, met of zonder ‘ennetje’ 😉

Domicela · 5 juli 2005 op 18:23

@ Ma3anne : [quote]Ik weet niet of dit allemaal werkelijk in korte tijd gezegd is[/quote]

Ja! Het monstertje is een soort van wandelende praatpaal …. 😉

@ WritersBlocq : vooruit, voor de nieuwsgierigen onder ons, de namen zijn Elias en Jonas 😛

@ Mosje : ik vond het zelf ook wel een beetje lang, maar vind het opschrijven van kinderavonturen en -uitspraken erg moeilijk … nog even oefenen

@ Dees : de smiley-etiquette ken ik ook niet, ze waren bedoeld om mijn kleur aan te geven (en nee, ik was niet verbrand door de zon!) 🙂

@ Li : hij is allang blij dat ‘ie er één heeft, de zorg om de lengte komt nog wel denk ik zo … 😉

@ Louise : over 12 jaar denk ik niet dat ik nog erg hard lach met mijn moppies in de supermarkt! Je hebt gelijk, ik geniet er nog maar van zolang ze nog zo zijn!

@ KawaSutra : ja, maar die verhalen na vertellen valt dus nog niet mee 😀

@ Troy : afgesproken!

@ Bakema : als ‘ie een hanenkam wil, dan gaat ‘ie maar in de schuur wonen …. moet er niet aan denken! 😉

KingArthur · 5 juli 2005 op 19:50

Jammer dat die zonnebrandcreme je niet beschermt tegen het rood worden. Leuk verhaal maar wil toch zo vrij zijn goedbedoelde kritiek te geven.

Het begint met de titel hij pakt mij niet. Dat is jammer want je wilt toch dat het gelezen wordt. Had gewoon een van zijn uitspraken genomen. Ook vind ik het jammer dat je de namen hebt afgekort tot de voorletter. Verzin gewoon een naam. Het wordt daardoor net wat aansprekender. Ook ben ik het met Dees eens die smiles mogen weg.

Nogmaals, het blijft een leuk verhaal. Een spontane ontdekkingsreis van een peuter.

klungel · 6 juli 2005 op 10:19

Ik zit hier met mijn kids dit te lezen. Ze kunnen nog niet lezen dus de reacties blijven beperkt tot het uitzoeken van de leukste plaatjes.
King heeft gewonnen 🙂

Verder een heel leuk stukje. Ik heb geen moeite met de lengte. Dat van die namen heb ik ook wel.

Ma3anne · 6 juli 2005 op 10:45

Gefeliciteerd King! Altijd goed als kinderen je uitkiezen. 😀

sally · 6 juli 2005 op 14:24

Erg grappig.

😀

bert · 6 juli 2005 op 20:34

Wel moedig dat je het hebt volgehouden tot het laatste adres dat je wilde aandoen.
Nam je hem de week erop ook weer mee of mocht toen je man boodschappen doen?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder