Bootwerksters

Waar de Utrechtse Oude Gracht Vecht gaat heten daar liggen ze in een onafzienbare rij. Woonboten die er allemaal praktisch hetzelfde uitzien. Van veel boten zijn overdag de gordijnen dicht maar hoewel de ‘bewoonsters’ van die boten (mannen komen alleen op bezoek) onregelmatig werk hebben, betekent het niet dat ze er liggen te slapen. Slapen doen ze ergens anders. Op de boten wordt niet gewoond maar uitgewoond. Het Utrechtse ‘red light district’ drijft. Achter de dichte gordijnen wordt handel gedreven. Klanten stappen, na afgewerkt te zijn, een stevige duit lichter weer op het droge. Na het afwerken van een klant en het wegwerken van de vlekken, gaan de gordijnen open. In lingerie, de bedrijfskleding van de sector waarin ze werkzaam zijn, gaan de dames dan achter het raam zitten wachten op de volgende klant. Afhankelijk van het werelddeel (of delen) waar hun roots liggen, ligt hun kleurtje ergens tussen lelieblank en diepbruin. Wat ze gemeen hebben is dat ze er allemaal jong en perfect uitzien. Maar een handjevol uitzonderingen toont aan dat ook in deze sector van de nood een deugd gemaakt kan worden. Er is een nichemarkt van klanten met bijzondere wensen.

Mannen in Opel Vectra’s, Toyota’s en Mercedessen rijden langzaam langs de boten. Glurend door elk raam waarvan de gordijnen open zijn. Als ze iets van hun gading gezien hebben en uitstappen wordt duidelijk wat de meiden voor hun kiezen krijgen. Hoewel het merendeel van de bootwerksters Miss World materiaal is kan van de klandizie onmogelijk iets vergelijkbaars gezegd worden. Dorre boekhouders, oudere zakenmannen in grijze pakken, dartsspelers met over dikke buiken gespannen T-shirts en verveelde groenteboeren. Een ding is zeker, thuis hebben ze iets heel anders zitten dan waar ze hier op uit zijn.

Het fietspad langs de weg is om veiligheidsredenen gescheiden van de rijbaan voor auto’s. De bestuurders hebben wel iets anders om op te letten dan het verkeer. Net als ik trouwens. Ik fiets langzaam langs de ramen en kijk mijn ogen uit. Naar goddelijke lichamen achter de ramen en soms even naar afstotelijke mannen die aanbellen. Het is niet minder dan rechtvaardig dat die discrepantie duur betaald wordt. Als ik de hele rij gepasseerd ben, kom ik bij een keurig door de gemeente Utrecht aangelegd keerpunt voor auto’s. Een potentiële klant kan keer op keer een rondje maken langs de ramen tot hij het juiste meisje achter het juiste raam gevonden heeft. Ik ben geen potentiële klant, ik ben op doorreis. Ik vervolg mijn weg langs andere woonboten. Het zicht op de ramen belemmerd door hekjes of schuttingen. In die boten wordt wel gewoond. Door mevrouwen die over hun ondergoed gewoon kleding dragen, wat in de meeste gevallen maar goed is ook. En door meneren die het allemaal worst zal wezen.

Ik weet niet of het erg is voor de bedrogen vrouwen. Ik zou me kunnen voorstellen dat ze net zo weinig zin hebben in hun man als omgekeerd. Sommige van die bootmeisjes schijnen plezier in hun werk te hebben. En wat de rest betreft die zich zonder gevoel laat uitwonen door grauwe kerels, er is iets voor te zeggen dat een kantoorbaan te prefereren is maar dan heb je het niet over de financiële kant. Maar nu over die mannen. Voor mijn zelfrespect zou het niet bevorderlijk zijn om te weten dat die meisjes meer opgewonden raken van mijn geld dan van mijn lijf. Maar ik heb makkelijk praten. Ik heb genoeg fantasie om mezelf te helpen als er wat gaat kriebelen.