Brief aan de tasjesdief

Ben je blij, met alle spullen die je aantrof in mijn handtas? Fijn hè, dat ik net 250 euro had gepind. Dat maakte het echt wel de moeite waard, die tas van mij! Een goede buit, zo noemt jouw soort dat toch? Of is dat alweer een verouderde term? Trouwens, wat kan jou het schelen. Toch leuk meegenomen, zo’n zakcentje! Dat ik daar keihard voor heb moeten werken is tenslotte niet jouw zorg. Slimme plek ook. De pasruimte van een bruidsmodezaak. Samen met een vriendin was ik naar die winkel gegaan om jurken te gaan passen voor de mooiste dag van mijn leven; de dag dat mijn vriend en ik gaan trouwen. En toen zag ik dé jurk hangen. Toen ik deze droomjurk aanhad, voelde ik me net een prinses. De japon was ietsje aan de lange kant, dus ik liep met de verkoopster mee om er even een paar schoentjes bij aan te trekken, om te kijken, of de jurk ingekort moest worden.

Toen heb jij je kans gegrepen, hè? Slim van je. En je had ook maar kort de tijd, want ik zei al snel tegen mijn vriendin: “Shit, mijn tas staat nog in de paskamer.” Grappige opmerking, althans in jouw ogen, want die tas stond er natuurlijk allang niet meer! Die had jij! Mijn vriendin ging direct kijken en kwam mij onthutst vertellen dat de tas er niet meer stond. Onmiddellijk heeft zij mijn mobieltje gebeld. En kreeg mijn voicemail. Gek hoor, want ik weet zeker dat mijn telefoon aan stond. Waarom had je mijn telefoon uitgezet? Was je nog in de winkel, of zo? Ben je niet de zaak eerst uitgelopen, zo ver mogelijk bij de ‘plaats der delict’ vandaan, om pas verderop te kijken wat er allemaal in mijn tas zat?

Je vindt mij vast heel stom. Echt zo’n type dat erom vráágt om beroofd te worden. Welke trut laat er nou haar handtas met zoveel waardevolle spullen in een pashokje staan! Je hebt vast erg om mijn naïviteit moeten lachen. En om het feit dat ik geloof in het goede van de mens. Pardon, geloofdé, want dit is natuurlijk wel een levensles voor mij. Die heb jij mij gegeven! Ben je nu nog trotser op jezelf?

Ik stel me zo voor, dat je mijn handtas eerst even vluchtig hebt doorgeneusd en vervolgens gauw naar huis bent gegaan. Daar heb je een hoekje van de eethoektafel vrijgemaakt en mijn tas omgekieperd. Een soort Sinterklaasfeest! Allemaal cadeautjes. Toch?
Je hebt natuurlijk eerst het geld geteld. Ruim 250 euro! Kijk, dat was een leuk begin. Verder kwam je in mijn portemonnee mijn rijbewijs tegen, een foto van mijn aanstaande echtgenoot, dat prachtige gedicht, dat hij voor mij heeft geschreven. Dat krantenartikeltje gaat trouwens over mijn dochter, die toen drie jaar was. De brandweer moest haar toen bevrijden uit een benarde positie, maar dat is een heel ander verhaal. Leuk hè, dat ik dat artikeltje al die tijd heb bewaard. Dat zat dus al tien jaar in dat vakje van mijn portemonnee!

Kán je trouwens wel wat, met mijn rijbewijs? Je had alles compleet, want ook mijn kentekenbewijs en autosleutels zaten in die tas. Een strippenkaart. Huissleutels van mijn huis in Rotterdam en van dat van mijn vriend in Amsterdam. Hij heeft de sloten inmiddels vervangen. Best duur nog, joh! Gelukkig is dat niet jouw zorg. Wat ben je nog meer tegengekomen in mijn tas. O ja, mijn kortingkaart van de NS. Sorry trouwens, dat ik wél meteen mijn bankrekening heb geblokkeerd, maar dat leek de brigadier van het politiebureau toch beter. Ook heb ik meteen mijn mobieltje laten blokkeren. Best nog een gedoe hoor, want ik moest nu ook weer een nieuwe SIM-kaart aanvragen. Kost toch ook weer 20 euro, omdat ik mijn nummer wil behouden. En dan moet ik ook nog een nieuw mobieltje kopen.

Mijn paspoort zat ook in die tas. Ik sta best leuk op die foto, vind je ook niet, dief? Wel vervelend, dat ik nou helemaal zonder legitimatiepapieren zit. Eigenlijk mag ik geeneens auto rijden. Maar gelukkig had ik wel kopietjes van al deze belangrijke documenten, dat is dan weer een troost.

Hier heb je waarschijnlijk ook niet helemaal bij stilgestaan; doordat jij mijn geld, mijn autosleutels en autopapieren had, kon ik ook niet meer met mijn auto naar huis. Bovendien kon ik ook niet, toen de parkeertijd verlopen was, een nieuw kaartje uit de automaat halen en die achter mijn voorruit leggen. Dus wilden ze mijn auto wegslepen. Gelukkig heeft de politie dit weten te voorkomen. O ja, rook je trouwens? Jij even mazzel! Twee pakjes caballero in die tas! Sorry, dat ik dat ene pakje al wel had aangebroken.

Heb je trouwens in mijn agenda gezien, hoeveel afspraken ik heb en hoeveel dingen ik moet regelen de komende tijd? Dit komt, omdat ik naar Amsterdam ga verhuizen, daar net een baan heb gevonden, een school voor mijn dochter, en doordat ik mijn werk op de basisschool waar ik werk, aan het afronden ben. Dus eigenlijk kwam het qua drukte niet zo goed uit, dat je uitgerekend nu mijn handtas hebt gestolen.
Zo’n adressenboekje is ook best handig, vind je ook niet? Ik heb daar in de afgelopen jaren ontzettend veel telefoonnummers en adressen verzameld van mensen die mij dierbaar zijn.

Verder ben je natuurlijk nog wel wat rommeltjes tegengekomen; zakdoekjes, ach, altijd handig, een lipstick, kauwgom, maar gelukkig had ik mijn tas net een beetje opgeruimd. Een mens zou zich anders nog gaan schamen ook, vanwege de troep!

De tas zélf is ook best leuk, tenminste, ik was er altijd wel aan gehecht. Er past ook veel in. Maar goed, dat hoef ik jou niet te vertellen. En mocht je je zorgen maken: gelukkig was mijn ex-man zo aardig om van zijn huis in Berkel en Rodenrijs naar Rotterdam te rijden en daar de reservesleutel van mijn auto te halen, plus de kopietjes van mijn autopapieren, en deze zaken naar Amsterdam te brengen. Dit kostte hem zijn zaterdagavond, maar ik was er blij mee. Dus autorijden kon gelukkig weer, al mag het officieel niet. Maar de politie heeft me geadviseerd om het proces-verbaal bij me te houden, zodat ik kan aantonen waaróm ik mijn papieren niet bij me heb. Maar daar weet jij alles van! Toch?

Vandaag heb ik het proces-verbaal een aantal keren gekopieerd op mijn werk. Want verschillende instanties hebben dat nodig. Als ik mijn rijbewijs opnieuw ga aanvragen, voor een nieuw kentekenbewijs, voor een paspoort, een kortingkaart van de NS, enz. Vandaag heb ik de eerste al opgestuurd naar Telfort in verband met mijn nieuwe SIM-kaart.
Ik moet nog heel wat telefoontjes plegen en ik hoop dat het een beetje binnen de perken blijft qua kosten.

Maar je ziet, dief, het komt uiteindelijk allemaal wel weer goed. Blijft natuurlijk wel het feit, dat het mijn spullen waren. Dingen waar ik aan gehecht was. Zaken waar jij niks aan hebt. Spullen waar jij vanaf had moeten blijven. Zelfs mijn vriend zou nooit zomaar in mijn handtas kijken. Omdat de handtas van een vrouw zo enorm persoonlijk is. Zo ook die van mij. Mijn hele leven zat er zo’n beetje in.

Weet je, wat ik ook zo jammer vind? De lol was er onmiddellijk vanaf, van het trouwjurken passen, bedoel ik. De jurk die ik op het oog had, is in mijn beleving nu bezoedeld. Die winkel wil ik nooit meer in. Wat begon als een feest eindigde in een drama. Van bruidsboetiek naar politiebureau. Van een stralende, aanstaande bruid tot een verdrietig slachtoffer.

Dat heb jij gedaan!