Brief aan het thuisfront

Hee Wouter,

Even een berichtje uit Egypte. Ik had je natuurlijk veel eerder een berichtje willen sturen maar het is hier zo onwijs leuk dat ik nog niet eerder de tijd gevonden heb om iets te sturen. Het hotel is een prachtige witgeschilderde Bijlmerflat in de grootste zandbak ter wereld, gevuld met zo’n 2500 gasten en 500 mensen personeel. Als hier ooit een vliegtuig van El Al in land hebben we meer slachtoffers dan in Amsterdam. Het zou niet onoverkoombaar zijn, het gros van de gasten mist de wereld helemaal niets aan.

De enige huizen die om het resort staan dat zijn de huizen van het personeel. Die mogen niet omgaan met de hotelgasten. Behalve natuurlijk met mijn zusjes want die gedragen zich als een stelletje sletten, jammer want ze hadden een erg leuke bron van inkomsten kunnen vormen als grabbeldoos, ze hebben er alleen niet voor betaald gekregen. Zij hebben dus niet alleen het resort kunnen zien maar zij zijn ook al verschillende appartementen rondom het resort wezen bezichtigen.

Gelukkig is de persoon die het rotst praat en loopt gelukkig al om half elf ’s morgens aan de cocktails met alcohol zodat ie een excuus heeft waarom hij zo praat en loopt. En de 14- jarige slet vraagt zich nog steeds af waarom zij zich nou niet lam mag zuipen. Het is tenslotte allemaal gratis. Nou ja, vooruit betaald maar dat is voor haar hetzelfde.

We hebben de eerste week van de vakantie natuurlijk quality time gespendeerd als familie zijnde. Alhoewel deze om 14.00 ’s middags begon en net na het avondeten eindigde. En daarmee doel ik op de aanwezigheid van Pa. Die had waarschijnlijk last van ontwenningsverschijnselen zo de eerste week. Het is toch knap ingewikkeld om te drinken waar je kinderen bij zijn. Maar goed het schijnt snel te wennen dus we kunnen stellen dat ie vanaf afgelopen zondag de normale tijden meedraait en zowaar er goed uit ziet. En dat hij doorkreeg waarom het hotelpersoneel zo vriendelijk deed tegen de vader van de grabbeldozen waar je gratis mag graaien.
Wat een weekje minderen al niet doen kan.

Natuurlijk is het weer hier schitterend. De temperaturen kunnen hier zo oplopen tot een graadje of 40 in de schaduw. Wat natuurlijk geweldig is om je helemaal in je element te voelen, als je een neger zou zijn.

De heenreis was vergeleken bij het verblijf tot nu toe een zondags tripje, wat om een uurtje of half zes ’s avonds begon. En eindigde om kwart zeven op maandag morgen de aankomst in het hotel. Heel verfrissend om zo je vakantie te mogen beginnen. Uiteraard had niemand van ons gezelschap daar noemenswaardig last van, zolang ze elkaar maar mochten afmaken.

Inmiddels is duidelijk dat je hier niet alleen onbijt, lunch en avondeten hebt, je hebt ook nog laat ontbijt, tussendoortjes, nachtsoep en andere snack momenten. Dus als je niet te beroerd bent om wat heen en weer te lopen over het terrein kun je van 7.00 ’s morgens eten tot 0.30 ’s avonds.

En had ik het al gehad over het personeel? Daar worden de zussen zo nat van dat de druipsteengrotten van Han het er karig vanaf brengen. (ik hoef daar volgend jaar dus niet meer heen Wouter)

Gelukkig hebben de jongens daar geen last van. Die vervallen gewoon in een tijdelijk comateuze toestand als ze iemand voorbij zien lopen met 2 tieten en een kut. Da’s altijd prettig als je een gesprek met ze voert. Dan heb je interessante en gewichtige stiltes.

Jullie zullen het waarschijnlijk niet eens geloven maar tot nog toe sta ik vrolijk tussen 7.30 en 8.30 op. Dan kan ik namelijk ontbijten met broerlief Thomas, zijn vrouw Marjolein en hun meiden. Het allerleukste en het meest ontspannen moment van de dag. Dan heb je namelijk nog geen last van 2 turken die te lopen bekvechten over 1 zus die er druipend bij staat te kijken want ze “vechten” om haar. Schijnbaar dé droomwens van iedere slet op aard.

Ik heb afgelopen zaterdag trouwens een hele leuke middag gehad met 1 van de personeelsleden. We hebben gepraat over cultuurverschillen tussen de twee landen, de geschiedenis, de politiek en over religie. En ondertussen Backgammon gespeeld, toen vertelde hij even dat hij homo’s wel heel erg haatte. Ik heb hem maar diezelfde avond een keurig nette brief geschreven waarin ik mijn excuus heb aangeboden dat ik als homo zijnde beslag heb gelegd op zijn vrije middag. Ik ben hem niet meer tegengekomen.

Diezelfde nacht zou ik met de fitness instructeur van het resort uitgaan in Sharm el Sheikh. Met het gebeuren van de middag heb ik hem maar verteld dat ik er geen behoefte aan had om mee te gaan. Dat het zo nutteloos is om als homo mee te gaan hetero stappen en dat ik geen zin had om een tweede keer ongewenst iemands tijd in beslag te nemen.

Het voordeel uiteindelijk daarvan was dat er niet meer aan mij gevraagd werd of ik mee wilde doen met de fitness of andere activiteiten van het animatieteam.

Toen Pa die avond verwonderd aan mij vroeg waarom ik nou niet naar Sharm el Sheikh ging en hem de stand van zaken uitgelegd hebt wat betreft homo’s en Egypte en het hier aanwezige personeel. Keek hij met dezelfde intelligente blik als de vraag of er misschien ingeënt moest worden, of het handig was een kind van nog geen 1 jaar mee te nemen met die temperaturen en toen ik zei dat het wel degelijk belangrijk is dat ieder z’n koffer op zijn eigen ticket ingeschreven word. (Want anders moet je 8 tickets met 7 koffernummers vergelijken om te weten wat waar bij hoort als er 1 kwijt is).

Kortom het is hier fantastisch, ik heb zondagmorgen nog een discussie gehad met de moeder van Marjolein om alsjeblieft van ticket te ruilen zodat ik weg kon. Maar helaas, daartoe was ze zelfs met geld toe, niet toe bereid.

Nu ik dit schrijf moet ik nog 5 en een halve dag. De komende dagen heb ik een dubbele strategie, het resterende personeel ga ik omstandig uitleggen als ze voor de zoveelste keer vragen of ik getrouwd ben of een vriendin heb, dat ik homo ben. Verder ga ik fladderend meedoen aan alle activiteiten die er zijn waarvan ik het weet. Want ik word niet zo goed op de hoogte gehouden tegenwoordig.

Iedere ochtend is er waterpolo, nou dat moet mij wel lukken denk ik. En morgenavond is er een karaoke, ik twijfel nog tussen YMCA en Abba maar ik denk dat ik allebei de nummers gewoon zing.Van de voorstelling van woensdag weet ik dat het Moulin Rouge is, dus ik zal een omslagdoek met munten kopen met een bijpassende kleur Boa en enthousiast buikdansend mee gaan doen vanaf de tribune.

De eerste die erover begint te zeiken verzuip ik de volgende morgen wel met waterpolo.

Nog een paar daagjes witgeschilderde Bijlmerflat en dan ben ik weer thuis.

En Wouter, als wij volgend jaar samen op vakantie gaan, zullen we dan gewoon normaal naar een camping gaan ergens in Zuid Frankrijk?

Liefs Johan