Bruggefpraak

Met bruggen had ik nooit iets speciaals. Maar dat is rigoureus veranderd. De hele dag word ik er mee geconfronteerd of ik wil of niet. Tot nu toe was een brug voor mij een bouwwerk om droog over water heen te komen en een noodbrug net zo iets, maar dan in oorlogstijd of bij overstromingen. Die perceptie behoort definitief tot het verleden. Het klinkt alsof ik een opleiding tot ingenieur aan het volgen ben. Was het maar waar. Zo simpel ligt het niet.

Iedereen weet dat je zo rond je zeventigste, kwalen, kwaaltjes en onhebbelijkheden van je lichaam kunt verwachten. In het beste geval kleine slijtages en mankementen. Een verhorninkje van de huid, wat dikke streepnagels, niet meer zo goed zien of horen: zulke dingen. Echtgenoot, ja, hij weer, vijf jaar ouder dan ik, begint nu dat soort akkefietjes te krijgen. Zie ik alvast wat mij te wachten staat.

Twee weken geleden viel onder het eten ineens een tand op zijn bord en ik wist zeker dat ik die niet in mijn recept had verwerkt. We aten namelijk slavink en geen haai. Aan die tand zat een brug vast en daardoor kwam de halve gevel los. Het was echt geen gezicht. Mijn best knappe echtgenoot opeens een clochard. Hij lispelde en als ik daarom lachte, lachte hij mee. Oh, geen gezicht, echt. Op naar de tandarts.

Na uren bij de tandarts kwam hij terug met een noodbrug in. Een forse naam voor het gevalletje van vier gelige tanden dat amper drie centimeter groot was. Maar het stompjesgat was gevuld. Als hij niet te veel lachte, kon het ermee door voor een paar weken. Helaas beet hij hem na twee dagen, met een boterham finaal doormidden.

Hij hield ruggefrpaak met de tandartsafiftente en kon de volgende dag komen voor een nieuwe noodbrug. Dezelfde kleur geel was blijkbaar op. Het was nu een hele mooie witte.
Het lachen zag er bepaald grimmig uit, maar ik zei niks. Je misgunt iemand zijn lach niet, ook niet tijdelijk. De geschiedenis herhaalde zich. Dit exemplaar zat nog losser dan het eerste en moest tijdens het eten uit, anders dreigde inslikgevaar. Nou, probeer maar eens een ernstig gesprek te voeren met een lispelaar. Tijdens de lunch legde hij het hulpapparaat even op het aanrecht. Dezelfde kleur. Ik zag het voor een kaaskorst aan – mijn ogen zijn ook niet meer je dat – en het ding bleek verdwenen.
Echtgenoot vond hem uiteindelijk terug door de pedaalemmer leeg te kieperen op ons terras.

Vanavond wordt het geval opnieuw vastgetimmerd en over een week komt de tandarts eindelijk met de nieuwe, definitieve versie over de brug. Het zal wennen wezen: een leven zonder bruggefpraak.

Maar, wel een ouderwets mooie echtgenoot…