Tijd is relatief. Zo lijken sommige momenten eeuwen te duren, al worden die momenten steeds schaarser. Het schijnt mij toe dat mijn tijd sneller tikt dan voorheen.
Dat merk ik als ik een serie op Netflix kijk. Elke aflevering is gemiddeld 45 minuten maar naarmate de serie vordert lijkt het of elk deel maximaal tien minuten duurt; het gevolg is ‘marathonkijken’ (bingewatchen).
Het is een soort honger naar wat komen gaat die mij voortdrijft, en de nieuwsgierigheid en voortgangsdrift wil ik ook in mijn leven behouden.
Nu ik ouder wordt, en dat besef komt pas écht binnen omdat één van mijn kinderen zichzelf ‘volwassen’ mag noemen, ontstaat er een zeker ongemak. Melancholie over wat was, maar ook een zekere onrust over wat er allemaal nog kan gaan komen. Althans, mits je dat organiseert.
De tijd begint te dringen, en de bewustwording dat de tijd tot nu toe met ferme schreden is vergleden, en dat de rest van de tijd korter is dan tot nog toe, noopt tot een wensenlijst.
Lijstje van dingen die ik wilde doen in mijn leven en die (nog) NIET zijn gelukt of waar ik het halverwege heb opgegeven:
Fins, Arabisch, Portugees en Italiaans leren. (Het kan nog wel, ik heb alle zelfleerboeken nog)
Toneelspelen
Paardrijden
Ballet
Windsurfen
Dezelfde kantoorbaan langer dan één jaar volhouden
Goede gehaktballen maken
Het perfecte pizzadeeg
Snelwegrijden (niet snel wegrijden maar snelweg rijden…)
Oké, deze lijst wordt te lang.
Ik ga door met de dingen die me wél zijn gelukt.
Toen ik ‘klein’ was wilde ik drie dingen ‘worden’: Schrijfster, kapster en psychologe.
Met schrijfster ben ik nog bezig maar ik heb een kappersdiploma en ik heb psychologie gestudeerd.
Er is nog wel meer gelukt, maar dat zijn voor de hand liggende prestaties als mooie kinderen maken, zwemdiploma, rijbewijs etc…
Nu dan de lijst van zaken die ik nog écht graag zou willen:
Op vakantie naar IJsland
Leren schermen
Onbevreesd in een vliegtuig stappen
Over de snelweg durven scheuren
Over tien jaar in een land wonen waar de zon altijd schijnt
Uitgenodigd worden voor ‘Het Boekenbal’ (niet dat ik wil gáán, maar ik wil wel gevraagd worden..)
Een workshop ‘Zilversmeden’
Een workshop ‘Bonbons’ maken (hele exclusieve met vier verschillende smaken in één)
Druivenplukken in Frankrijk
Nog minstens drie romans/thrillers schrijven en één non-fictie
Drie dagen Londen…
Deze lijst is natuurlijk aan verandering onderhevig.
Voor nu mag ik wel een beetje gaan opschieten.
13 reacties
Mien · 4 mei 2018 op 09:00
Wacht maar tot er dagen komen die je graag wil overdoen. Ook die nemen toe. Alleen de tijd. Die tijd ja. Die holt voort en achterhaalt. Mooi stukje, ondanks de grote opsomming van volbrachte en gewenste tijdvullingen. ?
Esther Suzanna · 4 mei 2018 op 12:44
Haha, het lijstje groeide tijdens het schrijven…
Arta · 4 mei 2018 op 11:44
Zoooo fijn om dromen en wensen te hebben en te houden!
Heerlijke column, Esther!
Fijn je te lezen!
Esther Suzanna · 4 mei 2018 op 12:45
Het zijn geen grootse dromen, maar toch… Dank je Leyla. 🙂
Arta · 5 mei 2018 op 00:04
Wist je dat ik een killerpizzadeeg kan kneden? ??
Esther Suzanna · 5 mei 2018 op 12:15
Recept graag? 🙂
Arta · 5 mei 2018 op 13:30
Off-topic recept: Meng wat zout door een pond goedkope bloem. Gooi een zakje gist in 200ml warm water en laat het smelten. Gooi alles bij elkaar, een flinke scheut (olijf)olie en kneden, kneden, kneden, kneden. Uurtje laten rijzen in een plastic zak met zo weinig mogelijk lucht en: Streep maar weg van de bucketlist! ?
Esther Suzanna · 5 mei 2018 op 13:33
Hé, eerst uittesten hoor.. haha
Karen.2.0 · 4 mei 2018 op 22:25
Lijkt me een heel haalbaar lijstje, om vrolijk van te worden. Just do it! Y’ES you can 🙂
Esther Suzanna · 5 mei 2018 op 12:15
Dat over de snelweg scheuren wordt lastig, de rest moet lukken! 🙂
Namol · 4 mei 2018 op 22:50
Herkenbaar… Ik hou me ver van pogingen om bucketlists op te stellen, uit vrees dat ik -gezien mijn eeuwige twijfels- nooit een echte lijst zou kunnen opstellen. Want kiezen is verliezen. En er is zoveel nog dat ik zou kunnen doen… Keuzes maken: wat komt op de lijst en wat niet… ik zou er niet van slapen. Dus: ‘chapeau’ dat je dit doet…
Robert · 5 mei 2018 op 11:35
Ik zou een crash course ‘besluiten nemen’ bovenaan zetten. Al was het alleen maar om het epitaaf ‘zij rust verder in vrede’ te voorkomen. Het cynisme vergeef je me wel, toch?
Esther Suzanna · 5 mei 2018 op 12:17
Heb je het tegen mij? Hahaha… eh, ik rust veel en vaak ja, maar daardoor blijf ik ‘jong van geest’. Slaap is de beste anti-roest. 🙂