Buitenbeentje

Ik kom uit een gezin met 3 meisjes en 2 jongens, waarvan ik de ‘eer’ heb om de oudste te zijn. Die eer komt mij niet werkelijk toe, maar wel mijn broer die ik helaas nooit heb mogen leren kennen. Ook mijn middelste broertje heb ik nooit mogen vasthouden, horen huilen of zien lachen. Simpelweg omdat ze beiden op zeer jonge leeftijd zijn overleden. Pas 5 jaar geleden (ik ben nu in de 40) heb ik van hun bestaan gehoord, dus kan ik ook niet zeggen dat ze een onderdeel zijn geweest van mijn leven, iets wat ik altijd heb geweten en nu mis, maar officieel horen ze er gewoon bij.

Ik heb dus 2 jongere zusjes. Prachtige meiden om te zien. We hebben onze ups en downs, maar als puntje bij paaltje komt dan zijn we er voor elkaar. Door dik en dun. Ik ken mijn zussen alsof ik ze zelf gemaakt heb.

Groot was mijn verbazing dan ook niet toen mijn middelste zusje aankondigde dat ze van de damesliefde was. Ze had altijd slierten vriendinnen om zich heen. Jongens daar keek ze nooit naar om behalve om mee te knokken, brandweermannetje te spelen of om samen in bomen mee te klimmen.

Ik moest meer achter mijn oren krabben toen ook mijn jongste zusje aankondigde meer in vrouwen dan in mannen te zien. Ze had altijd vriendjes. Dan weer verliefd op de 1, dan weer op de ander. Vriendinnen daar had ik haar nog nooit mee gezien. Dus je kunt mijn (kort)durende verbazing wel enigzins voorstellen.

Overigens moeite heb ik er nooit mee gehad, het zijn mijn zussen en ik houd van ze. Je verandert niet van karakter of structuur omdat je anders geaard bent.

Ik kon me dan ook ongeloofelijk pissig maken op commentaren en opmerkingen in de trant van: goh, zielig zeg voor je ouders, 2 nog wel in hetzelfde gezin. Of hoe kijk jij nou tegen je zussen aan? Hoe voelt dat nou? Zonde zeg van 2 zulke knappe meiden. Ze hebben zeker nog nooit een echte vent gehad? En nog meer van dat soort stupide onzin.

Waar ik vroeger vuur spuwde en iemand bot de grond in boorde, als er ook maar de kleinste opmerking in die richting werd gemaakt. Of erger nog er letterlijk op sloeg, ben ik me wel iets geciviliceerder gaan gedragen.

Je kunt het geloven of niet, maar anno 2005 krijg ik nog steeds dat soort vragen en opmerkingen. Tegenwoordig antwoord ik alleen maar: “Erg hé voor mijn ouders dat ze zo’n dochter hebben als ik! Ik ben een verstokte hetro, ben getrouwd geweest, gescheiden, woon nu samen en ik heb een dochter. Ik ben het echte buitenbeentje in ons gezin!