Buk Vis

Een doodnormale dag op kantoor, nou ja normaal. Een dag als alle anderen dus. Grauw weer buiten met hier en daar een bui afgewisseld met regen, zoals het weerbericht mij laat geloven. Mijn radio, model stofzuiger, heb ik aanstaan op de best ontvangbare muziekzender. Ik jodel vrolijk mee met de mij voorgeschotelde hits, op mijn manier dan. Dan, als bij toverslag vangt een nummer aan van Buk-Vis: The Land Of Make Believe. Ken je die nog? Ik word meteen gegrepen door de vrolijkheid van de song en sta op vanuit mijn luie stoel. Op de muziek dans ik door ons hok en maak obscene heup bewegingen naar de wandkast. Een collega kijkt verbaasd toe maar deint uiteindelijk toch mee, weliswaar vanuit zijn stoel want hij tilt zijn reet niet op.

Heupenzwaaiend heb ik alle ruimte nodig en schuif ondertussen het volume hoger, net op het moment dat ons directeurinnetje binnenkomt om te kijken wie deze decibellen veroorzaakt. Bij toeval maak ik een sliding langs haar en pak haar meteen beet om met haar verder te dansen. Heupje tegen heup en buikje tegen pens plegen wij spontaan een dansje, en bij de refreinregel “of make believe” een knieval maken. Zie je het voor je?

Er komt een telefoniste op de herrie af en zij ziet ons ritmische bewegingen maken. “Ohhhw Peet is aan het dansen, ik wil ook een keer.” Kakelt zij. Maar helaas voor haar: het nummer is afgelopen.

Danspartner neemt ogenblikkelijk haar directeurs houding weer aan op het moment dat ik tegen de telefoniste zeg: “wij maakten maar een kort nummertje, hoor.” Danspartner neemt direct de benen en knalt de deur van haar hok achter zich dicht; kwaad! En dat, terwijl ik bij uitzondering zo vrolijk ben.

“Even nog iets opmerken.” zegt collega fijntjes vanuit zijn stoel. “Het is niet Buk Vis maar Bucks Fizz.” Nuanceert hij met opgestoken wijsvinger mijn uitspraak van deze groep.

Pfff …, volgende keer iets uit het zwanenmeer proberen, van Tchaikovsky? ‘t Zou warempel bijna familie kunnen zijn.