Carnavalesque fantastique 1 (+2)

Van huis uit ben ik altijd een enthousiaste carnavalsvierder geweest. Het grappige van carnaval is; er gebeurt altijd wel iets. Zo reisden Sylvia en ik eens met onze toenmalige vriendenclub vanuit Roerdonk naar Maltstad, met de speciale carnavalsbus. Sylvia had zich juist in de afgelopen week geblesseerd met tennissen; haar enkel was ingetapet en ze liep met krukken, maar ze wilde persé mee.

De bus zat tjokvol feestgangers en er leefde een fantastische ambiance onder het gezelschap. En een bónt gezelschap was het; holbewoners, Musketiers, superhelden, Romeinen en wat dies meer zij. Ook Pieter zat in de bus met zijn gezin, vrouw en kinderen. Pieter kende ik nog van mijn vakantiebaantje bij een grote drankenhandel. Pieter; grote mond, maar een klein hart. Ze gingen voor de optocht, vertelde Pieter. Vorig jaar was het een beetje uit de hand gelopen, kreeg hij het aan de stok met een toeschouwer die het zicht voor zijn kinderen inperkte. Toen Pieter opmerkingen hierover maakte, kreeg hij gelijk een klap op zijn toot en ging per direct gestrekt. Einde optocht was dat voor Pieter. Koud een minuut had hij meegekregen van de parade en toen kon hij alweer naar huis, met vrouw en kinderen. Pieter vertelde het allemaal met smaak en kreeg de lachers op zijn hand. Achter in de bus spotte ik drie meisjes, drie vriendinnen zo te zien. Eentje ervan sprong er echt uit. Met twee olijke staartjes in heur haar en gekleed in een koket dansmarieke pakje, zag ze er zonder meer patent uit. Ook zij keek eens naar mij, maar begon snel weer met haar vriendinnen te kleppen.

Vooraan in Maltstad aangekomen liep de bus vast in de mensenmassa. De chauffeur zag dat het een tijdje kon gaan duren en verzocht ons vriendelijk om dan maar hier en nu uit te stappen. Het hele gezelschap waaierde uit en samen met ons eigen clubje liepen Sylvia en ik verder de stad in. Op de markt stond een grote feesttent. Muziek van dweilorkesten en blaaskapel zorgde voor de karakteristieke carnavaleske sfeer en het volk deed de rest. Er werd goed ingenomen en het gedruis om ons heen voelde aan als een warm bad. Ineens begon mijn vriend Alex mij ietwat vaderlijk toe te spreken: ‘Die relatie met Sylvia doet je zichtbaar goed, je bent een stuk rustiger geworden.’ ‘Zou kunnen,‘ gaf ik toe. En ik moet eerlijk zeggen; ik voelde me er inderdaad prima bij. ‘Nu jij nog, vriend,’ gaf ik hem mee. ‘Ja ja,’ beaamde Alex. ‘Zoiets wil ik ook wel ja, maar je moet er een beetje geluk mee hebben. Het komt zoals het komt.’ ‘Zo is dat.’ We hieven ons glas en sloegen het in één keer achterover.

We lieten ons meevoeren door de flow en kwamen terecht in een bruin café. Sylvia en ik zochten een beetje de luwte op, vanwege haar tijdelijke beperking. De diskjockey draaide ‘Layla’ van Derek and the Dominoes. Ik vertelde Sylvia dat Eric Clapton het nummer had geschreven voor de vrouw van een vriend. Eric had een oogje op het vrouwke en was voor de zekerheid alvast met haar zus aangepapt, om in de buurt te kunnen zijn. Later kwam het toch allemaal goed en trouwde hij alsnog met zijn muze. Sylvia hoorde het allemaal met gepaste belangstelling aan en keek onderwijl eens rond. ‘Weet jij waar onze vrienden zijn gebleven?’ vroeg ze. De hele club was verdwenen. ‘Het is hier ook veel te druk,’ beweerde mijn eigen muze. We gingen op zoek.

Carnavalesque fantastique 2

Buiten op de markt was het één grote kolkende mensenmassa. ‘Vindt hier maar eens iemand terug,‘ bromde ik. Sylvia moest naar het toilet. Er stonden van die mobiele toiletten aan de rand van het marktplein en ik bleef buiten op haar wachten. Plotseling kwam daar het dansmarieke aangefladderd, dat ik eerder in de carnavalsbus had gezien. Ze kwam naar mij toe en kuste me spontaan op de mond. ‘Ga je mee?’ vroeg ze. ‘Neuh,’ stamelde ik, overrompeld. Ze liep verder. Ik keek haar na, en dat voelde ze. Ondeugend tilde ze haar rokje omhoog, keek nog eens over haar schouder, knipoogde en wierp mij een kusje toe. Een zatlap die het allemaal in de gaten had staan houden, kwam naar mij toe gewaggeld. ‘Eeh jongen, moete gai d’r nie achteran?’  ‘Dacht het niet,’ antwoordde ik. ’Slappe zak!’ sprak hij minachtend, passeerde mij en schommelde achter het dansmarieke aan. Ze verdwenen in de feestende menigte.

Hè hè, eindelijk kwam Sylvia van het toilet. We zochten nog een tijd naar onze vrienden, maar het was onbegonnen werk. ‘Ik ben kapot, ik ga naar huis. Blijf jij nog hier?’ vroeg Sylvia. ‘Het is mooi geweest, we gaan samen,’ sprak ik. We liepen naar het busstation, vanwaar elk half uur een bus naar Roerdonk vertrok. We konden er gelijk inchecken en de bus reed aan. Op het laatste moment kwam er nog een stelletje aangerend. De chauffeur stopte de bus en liet de twee instappen. Het was Alex met aan zijn hand het dansmarieke! “Hallo jongens, dit is Chantal,’ riep hij enthousiast door de ruimte. De twee vielen op het bankje achter ons neer en begonnen meteen te zoenen. Na enig tijd verscheen de vrolijke toet van Alex boven de stoelleuning. ‘Gaan jullie nog mee naar de Gevulde Kip?’ vroeg hij. ‘Ik niet,’ zei Sylvia, ‘Maar als Thomas wil.’

In Roerdonk stapten we uit. Ik bracht Sylvia naar huis en liep weer snel terug, naar de Gevulde Kip. Vergeleken met het gedoe in Maltstad was het daar in ieder geval een stuk rustiger. Ik zocht een plekje aan de bar en Chantal kwam meteen bij mij staan. We dronken een biertje. Chantal vertelde dat ze vorig jaar voor het eerst met vriendinnen een weekendje met carnaval op stap waren geweest. Ze boekten zomaar ergens een kamertje in een willekeurig hotelletje in een willekeurig plaatsje en zagen wel wat er gebeurde. Ze waren helemaal los gegaan. Dit jaar waren ze hier neergestreken, in herberg de Gevulde Kip.

Plotseling kwamen haar twee vriendinnen binnengewaaid. ‘Hey Chantal, we hebben je gemist!’ riepen ze. ‘Daar heb je Britt en Marieke,’ beweerde Chantal. De twee meiden namen gelijk de biertjes aan, die ik hen presenteerde. Ook Alex kwam er bij hangen, met zijn ellebogen steunde hij op de schouders van Chantal en Britt. ‘Hey Chantalleke, wat gaan we doen?’ gooide hij in de groep. ‘Gaan jullie mee naar boven?’ stelde Chantal voor. De dametjes keken mij vragend aan en Alex knipoogde. “Neuh, denk dat ik maar naar huis ga,’ perste ik er uit. De grietjes oogden teleurgesteld, of beeldde ik me dat in? ‘Okay,’ zei Chantal, ‘Alex: Let’s get the party started!’ In polonaise verliet het gezelschap de ruimte en hoorde ik ze de trap op naar boven stommelen. Pieter de kastelein keek de stoet na en kwam naar mij toe, spoelde twee glazen, tapte ze vol en gaf er één aan mij. ‘One for the road, Thomas?’ ‘One for the road, Pieter.’ We namen allebei een slok, hieven het glas. ‘Op Alex.’ ‘Op Alex.’ Stilletjes nam ik naderhand afscheid en sjouwde naar huis. Even later schoof ik, uitgekleed en zo stilletje mogelijk naast Sylvia onder de lakens. Toch werd ze wakker. ’En? Was het nog gezellig bij de Gevulde Kip?’ vroeg ze. ‘Jawel,’ antwoordde ik. Ze draaide zich naar mij toe en kuste mij. ‘Blij dat je hier bent.’ Kijk, en dat bedoel ik met het grappige van carnaval; er gebeurt altijd wel iets.