Op sommige dagen lijkt het alsof de wereld aan me voorbij gaat. Alsof er tussen mij en de realiteit een onzichtbare muur zit. En door die muur heen bezie ik de wereld. Maar de wereld lijkt vaag, de geluiden die deze wereld voortbrengt klinken gedempt en onecht in de oren. Ook het tempo klopt niet. Alles aan de andere kant van die onzichtbare muur beweegt veel langzamer dan zou moeten. Op dit soort dagen is het de realiteit die surreëel aandoet.
Vaals heeft zijn drielandenpunt. Jeroen lukt het zijn auto het diepste punt van voormalig IJsselmeer in te rijden.
Het was op een koude dag in januari. Het vroor vier graden en er lag verse sneeuw. Ik had afgesproken met fervent schrijver en fotograaf Kees Krick met wie ik die dag de rimboe van Almere zou gaan fotograferen. Gewapend met diverse camera’s, goede winterkleding en een stoere wagen gingen we op pad. Maar het avontuur was niet zonder gevaar…
Het sneeuwde en het was koud. Mijn vrouw had in haar kerstpakket een vogelhuisje gekregen. Ik besloot het meteen voor de hongerende vogeltjes op te hangen. Het voederhokje was biologisch afbreekbaar. Dat betekent dat het na een jaar of twee spontaan uit elkaar valt.
Als ik met twee van mijn dochters het restaurant inloop, zie ik dat de meeste tafeltjes bezet zijn. Bij het raam is nog een tafeltje vrij. Terwijl wij een kop koffie bestellen, kijk ik naar buiten. Tegenover het restaurant zie ik wat winkels. Geen wereldschokkend nieuws als je bedenkt dat het een winkelstraat is.
